از ادبیات

گوش دادن به نمایشنامه صوتی "ادیپوس شهریار" امروز تمام شد. حقیقتش لذت نبردم. نقد و بررسیش را هم خواندم و نمادها برایم واضح تر شد اما باز هم افسانه مشهوری تقریبا 500 سال قبل از میلاد در یونان روایت شده جذبم نکرد.

پیش تر هم که نمایشنامه "هملت" و "شاه لیر" را گوش دادم همین حس را داشتم بدون هیچ لذتی و فقط به دنبال علت شهرت این آثار ادبی بودم. ادبیاتی که برای ترجمه این آثار استفاده شده بسیار عالیست، اما انگار مفاهیم عرفانی مشرق زمین چیزی است که روح من در کتاب خوانی به دنبالش می گردد و مسلما از این آثار نمی توان چنین انتظاری داشت.

کتاب "زن زیادی" جلال آل احمد هم قبل از ادیپوس شهریار به اتمام رسید، این کتاب هم گیرایی دو کتاب قبلی یعنی "مدیر مدرسه" و "خسی در میقات" را نداشت.  "سه تار" را هم شروع کردم اما خیلی زود از ادامه دادنش انصراف دادم- برایم جذاب نبود- "غرب زدگی" را هم گوش دادم اما موضوعش چیزی نبود که تا پایان کتاب نگهم دارد و بدین ترتیب پرونده آثار آل احمد بسته شد. 

کلا به این نتیجه رسیدم که یا باید تاریخ بخوانم یا کتابی با مضمون عرفانی تا پس از اتمام کتاب به درجه رضایت نائل شوم و اگر قصد رمان و افسانه خواندن دارم لابه لای کتاب هایم بخوانم که زنگ تفریح محسوب شود. مثل زمان "ماتیلدا" که قبل از تعطیلات شنیدم و مشعوف شدم.