تعطیلات

یک روز قبل از عید فطر بود که به خواهری گفتیم دلمان شدیدا سفر می خواهد. ولی هیچ برنامه سفری نداشتیم و از آنجایی که تعطیلات بعد از رمضان بود جاده ها و محل اسکان ها و ... شدیدا شلوغ بود و ما هم اصلا حوصله شلوغی نداشتیم و همچنان در مود بی حوصلگی به سر می بردیم. عید شد و داشتیم برنامه ریزی می کردیم که حداقل شام رو ببریم در پارکی بخوریم و کمی جنب و جوش کنیم که پسرعمه محترم پیام دادند که ما داریم میرویم اصفهان و از برای دو نفر جا داریم اگه شما هم بیایید خوشحال میشیم. ما هم که چهارشنبه کلاس داشتیم و درسمان هم به نسبت عقب بود گفتیم نمی توانیم بیاییم ولی خواهری خودش برای خودش هماهنگ میکند. در همین حین کلی اندیشه کردیم و دیدیم که خدا خواسته ی دلمان را برآورده کرده ولی ما داریم با لگد آن هم دوپایی می رویم به سمت له کردن خواسته ی خودمان. لذا زنگ زدیم به موسسه و گفتیم ما را کاری اورژانسی پیشامد کرده و کلاس فردایمان را کنسل بنمایید و انها هم گفتند چشم و بدین ترتیب 6 ساعت بعد ما در اصفهان بودیم.

روز اول که بازدید از بناهای تاریخی گذشت و ما همچنان روانمان از کیفور شدن در می رفت و همچنان حوصله جمعیت را نداشتیم و دلمان زنده رود و هوای خنک می خواست که در انتهای شب محل سکونتی در مبارکه در جوار زنده رود پرآب برایمان فراهم گردید. 

 

و مجددا خواسته دل ما محقق شد و بدین ترتیب اقامت ما در دره بی حوصلگی به پایان رسید. 3 روز سفر بدون برنامه ریزی از سفر برنامه ریزی شده هم بهتر پیش رفت. و البته یک حدیث جدید هم به لطف یک مسجد بین راهی یاد گرفتم که جایز نیست شما بی نصیب بمانید.  "الصلاه صابون الخطایا" روی دیوار مسجد این را نوشته بود چون در حرکت بودیم نتوانستیم بفهمیم از چه کسی می باشد ولی حدسمان این است که 2014 باشد!

با همه این اوصاف و اگرچه زنده رود آب حیات است ولی شیراز ما از اصفهان به.

خدایا شکرت.