نگاه

مدتی هست که در هر شرایطی سعی می کنم از دید متریالیستی هم به قضایا نگاه کنم. که اگر من یک متریالیست بودم و خدایی را قبول نداشتم در شرایط حاکم و فعلی بیشتر تلاش می کردم؟ چقدر دنبال مقصر می گشتم؟ وقتی خدایی نباشد که بروی یقه اش را بگیری پس باید یقه چه کسی را بگیری؟! چون اصولا در شرایط مثبت و خوشایند به یقه نیازی نیست و معولا بشر معتقد است که :

من اگر کامروا گشتم و خوشدل چه عجب/مستحق بودم و اینها به زکاتم دادند

ولی خدا نکند روزی چیزی برخلاف میلش رخ دهد، آن موقع است که تازه آفریدگارش را صاحب حکمت و مصلحت می داند، آن موقع است که گاها یادش می آید اصلا آفریدگاری وجود دارد! جهان بینی م هر از گاهی نیاز به خاک زدایی دارد!!

--

به هدف فکر میکنم، اهداف کوتاه مدت، اهداف بلند مدت، چه می شود که هدف کوتاه مدتی مثل ماشین خریدن، خانه خریدن، مثل ثروتمند شدن، مثل تحصیلات آنچنانی داشتن، فلان جا کار کردن، می شود هدف بلند مدت؟ اصلا می شود همه ی هدف انسان از زیستن؟ چه میشود که وسیله ها تبدیل به هدف می شوند؟ جهان بینی که خاک بگیرد اینگونه می شود، یا ایراد از جای دیگری است؟ تربیت، فرهنگ یا جامعه نقش دارند در این تبدیل؟