بلند فکر میکنیم!!

چند روز پیش که رفتم دکتر، حرفای خوبی نزد دو هفته بهم وقت داد که خوب بشم! و گرنه میره سراغ رفتارهای تهاجمی!

اومدم سرچ میکنم ببینم طب سنتی چی میگه:

در واقع می توان گفت بیماری ***** سابقه ی تاریخی هم دارد و این بیماری همان است که شیخ الرئیس ابوعلی سینای بزرگ را گرفتار خود کرده و به دلیل ***** و عدم درمان بدلیل شرایط خاص باعث مرگ ایشان شد.

خب دیگه خوشحالم که بیماری دانشمند محبوبم رو دارم و لااقل یه چیز باکلاس دارم که باهاش پز بدم! 

--------

من خیلی به مرگ فکر میکنم! هم به مرگ خودم و هم به مرگ بقیه! هیچ ربطی هم به این مشکلم نداره! فکر نمیکنم از این مشکل بمیرم، آخه یه چیز تو مرگ خیلی واسم مهمه! اولین بار پارسال که جناب مدیر اونقدر ناراحتم کرد به ذهنم اومد که مثلا اگر امشب جناب مدیر بمیره، من فردا صبح قدرت بخشش رو دارم! قدرت بخشش رو نداشتم! فکر کنید من استرس مردن دیگران هم دارم! اون استاد دانشکده مون هم که فوت کرد! من همش به دانشجوهاش فکر میکردم! تو دانشگاه ما نقره داغ کردن و له کردن شخصیت دانشجو یه چیز روتین هست! بعد من همش فکر میکردم الان دانشجوهاش باید چیکار کنند؟

یکی از بزرگترین چالش های زندگی من اینه که کینه ای نباشم و بگذرم! تا کجا باید ببخشیم؟؟ من اینقدر سر خودم رو شلوغ کردم که وقت فکر کردن به ظلم ها و توهین هایی که بهم شده رو ندارم! همین جوری درسته؟ اصلا نباید بهش فکر کرد؟