واکشی!!
خیلی وقت هست که درست و حسابی ننوشته ام، وقتی که اینجا زود به زود آپدیت می شود یعنی یک جورهایی تحت فشارم و راه برون رفتم نوشتن هست.
این چند وقت که ننوشته ام قطعا فشار کمتر بوده، کلی تلاش کرده ام که خوش بگذارنم! و عملا به روحم و جسمم استراحت بدهم. تا حدودی هم موفق بوده ام.
اما نیاز به صحبت دارم! خیلی وقت است که دارم فکر میکنم! احساس میکنم خاکستر زیر آتشم! هر روز یک بعد از اعتقاداتم را به چالش میکشم! با خودم در صلح نیستم! در جنگ هم نیستم! ولی پر شده ام. با جهان پیرامونم اما احساس میکنم در جنگم! با خدا هم در وضعیت بسیار خصمانه!! تمام مسکن ها، خیلی زیاد جواب دهند دو هفته هست. و همه اینها در حالی ست که ظاهرم آرام هست! و هنوز از دید خیلی ها محرم اسرار!
خب من هیچ وقت اهل درد و دل نبوده ام! ولی بعضی حرف ها را باید زد! به خود افشایی نیاز دارم! به یک جای امن! که حداقل بخشی از افکارم شنیده شود! و این افکار زائیده رویدادهای محل کارم هست.
به عنوان درمان تصمیم گرفته ام که اینجا از محیط کارم بنویسم. هنوز هم به تصمیمم شک دارم اما ...
ساعت 44 دقیقه بامداد دوشنبه 27 دی ماه هست.
نمی دانم چقدر می توانم به این تصمیمم اعتماد کنم.
این نوشته شاید بعداً حذف و یا شاید کاملتر شود!
...
پی نوشت:
خب یه پست آزمایشی گذاشتم؛ برای خودم که ببینم چه احساسی بهم دست میده
وقتی که می نویسم! در واقع الان نمی دونم که حتی پست رو منتشر میکنم یا نه
یا قسمت های بعدی هم داره یا نه!
به دلایل امنیتی! و حقوق سایر شهروندان مجبورم پست رو رمزی کنم!
هر کسی دوست داره بخونه بگه رمز رو تقدیم میکنم!
البته به کسانی که می شناسمشون! و البته اینکه چیز خاصی هم نیست!