8 دسامبر ۲۰۲۵

جمعه پیش جنی اومد پیش مون و کلی خوب بود. 

مثل همیشه برای دخترک چند تا کتاب آورده بود و دو مدل غذا هم برای ما. 

کتاب هایی که میاره کتاب های مشهور از نویسندگان استرالیایی هست که خیلی هم برای ما و هم برای دخترک خوبه و کلا هم گفت برنامه ش این هست که هر سری چند تا کتاب این مدلی برای دخترک بیاره. 

من خودم رو خوش شانس می دونم بخاطر داشتن جنی تو زندگیم. بخاطر اینکه اولین کسی که کاملا شانسی تو استرالیا سر راهم قرار گرفت اون بود و الان هم تو روزهای سخت و آسون کنارم هست. واقعیت این هست که بعد از مادر شدن هیچکس هم به اندازه اون درکم نکرده و باهام همدلی نکرده. 

 

شنبه هم روز بسیار بسیار گرمی بود اینجا! جناب یار با اینکه هفته خیلی سخت و سنگینی رو پشت سر گذاشته بود بهم پیشنهاد داد خودم تنها برم خرید و یه کم زمان برای خودم داشته باشم. و همون ۳ ساعت واقعا خیلی بهم کمک کرد که حال بهتری داشته باشم و البته خوشبختانه این آخر هفته دخترک تب نداشت و مریض نبود و دندونهاش هم خیلی اذیتش نمی کردن! و همه اینا دست به دست هم داد تا من امروز له و خسته نباشم.

 

گفته بودم که از کنار دخترک که بخوایی بری میگه ننو (نرو)! حالا جدیدا با واکر با سرعت از ما دور میشه و همزمان هم هی میگه ننو ننو! خیلی موقعیت خنده داری هست :))) چون بلد نیست بگه بیا! بجاش میگه نرو! هر چی هم بهش میگم باید بگی بیا یا خودت ننو! باز اون میگه ننو ننو! 

اول دسامبر ۲۰۲۵!

خلاصه برم سر اصل مطلب:

 

- دخترک هفته پیش سه روزش رو رفت مهد. 

- نمی دونم چند تا دندون رو داره با هم درمیاره ولی همون هفته پیش هم سرفه هاش بود و کمی تب داشت ولی به ۳۸ نمی رسید.

- رفتم موهام رو کوتاه و کراتینه کردم. موهای خودم با هوای این روزهای سیدنی فرفری محسوب میشه که خیلی نیاز به مراقبت داره و عملا شب بخوابم روش صبح میشد جنگل که شونه کشیدنش هم سخت بود. دیگه خیلی کلافه شده بودم و وقت بگیر بود. رفتم تا پایین چونه کوتاه کردم و کراتینه کردم که راحت باشم و خیلی هم از نتیجه راضیم. 

- برای جمعه شب و شنبه شب یه جایی رو رزرو کرده بودیم جلو اقیانوس تو همین سیدنی. از خونه مون یک ساعت فاصله داشت. با سلام و صلوات هزار جور تمهیدات رفتیم. روزی دوسه بار هم به دخترک پنادول دادم ولی دیروز از تو ماشین که داشتیم برمیگشتیم بی حال بود و رسیدیم از خستگی غش کرد و وقتی بیدار شد تبش بالا بود. سرفه های ناجوری هم میکنه. الان تبش کنترل شده ولی باید ببرمش دکتر سینه ش معاینه رو کنه.

- جایی که رفته بودیم خیلی باحال بود. فاصله اش با آب ۵۰ متر شاید بود و تو بالکنش که بودی ویو بسیار زیبایی داشت. تنوع خیلی خوبی بود و خوشحالم که نمیخواست کلی راه دور بریم. 

-اقیانوس و سواحل زیبا شرق سیدنی هست. سبک زندگی آدمهایی که اون سمت زندگی میکنند با بقیه شهر خیلی فرق داره. زنده بودنش و حال و هواش خیلی متفاوته. 

- وقتی برگشتیم خونه و رفتیم تو اتاق دخترک یه لبخند زیبایی زد که انگار آخیش خونه خودم :) 

 

 

دوم دسامبر نوشت:

دیروز بعد از ظهر یعنی همون اول دسامبر دخترک اولین قدم های مستقلش رو برداشت و یکی دیگه از مراحل مهم رشد و زندگیش تیک خورد. مبارکت باشه عروسک قشنگم! 

19 نوامبر ۲۰۲۵!

جمعه کلی تایم مادر و دختری با دخترک گذروندیم. یکی از کارهایی که میکنیم این هست که میریم کتابخونه! از ۸ ماهگی دخترک دیگه من براش کتاب نخریدم و همه کتاب های جدیدی که به خونه مون اضافه شده کادو بوده! و تقریبا ۴۰-۵۰ جلد کتاب هست تا الان! نصفش رو هم جمع کردم چون شب ها تا همه رو یه دور نمی خوند رضایت نمی داد بره بخوابه. 

داشتم میگفتم از ۸ ماهگی میریم کتابخونه دو سه هفته یکبار ۵-۶ کتاب امانت میگیریم و میایم خونه همه رو دستمال الکی می کشیم و مطالعه می فرمایند ایشون. خدا رو شکر سن کتاب خوردن هم تموم شده و دیگه فقط کتاب می خونند! 

خلاصه جمعه شب دخترک تو بغلم داشت میخوابید ولی خیلی بی قرار بود که یهو به طرز وحشتناکی آورد بالا! و این بالا آوردن ادامه پیدا کرد تا کل معده ش خالی شد. شنبه بی حال و بی اشتها و خسته بود. از همون جمعه شب من عذاب وجدان داشتم که غذای سنگین بهش دادم و وای چرا حواسم نبوده و کلی لبنیات دادم و .... یکشنبه تازه برون روی شروع شد. ناهار که خوردیم من حس کردم خیلی حالم بده! و ساعت ۴ نشده بود که منم شروع کردم به بالا آوردن و حالم بد بود. یکی از مشکلات ما با دخترک این هست که وقت خواب شبش و وقتایی که حالش بد هست عین کوالا می چسبه به من و به هیچ وجه بغل باباش نمیره! یعنی شده ۳-۴ ساعت همین جوری من بغلش کردم و راه رفتم و حتی باهاش دستشویی هم رفتم! حالا غروب یکشنبه هست و میخواد بخوابه منم حال تهوع دارم! خلاصه که نگم چقدر بد بود و این در حالی بود که جناب یار هم داشت حالش بد میشد. دخترک خوابید و جناب یار هم به جمع ما پیوست و اون شب تا صبح نخوابید از حال بدش. دوشنبه من مرخصی بودم و به پرستارش هم گفتم نیاد چون عملا درگیر ویروس گوارشی بودیم و نمی خواستم اون مبتلا بشه. دوشنبه شب هم سخت بود. سه شنبه پرستارش اومد ولی من بازم مرخصی گرفتم و دخترک قشنگ دوتامون رو آچمز کرد! سه شنبه شب هم با جناب یار آچمز شدیم تا نزدیکای ساعت ۴! امیدوارم حالش بهتر باشه. دکترش گفت اگر بیشتر از ۵ روز شد باید آزمایش بده که عفونت باکتریایی نباشه. 

 

واقعا نمی دونم چرا اینا رو می نویسم! میخوام اینا یادم بمونه؟ قطعا نه! ولی نیاز دارم برون ریزی کنم! دخترک از عسل هم شیرین تر هست! ولی این همه مریضی پشت هم من رو حسابی از پا در‌آورده! دلم میخواد چند شب پشت هم تا صبح همه مون بخوابیم! بعدش قطعا آدم بهتری میشم! 

 

۱۲ نوامبر ۲۰۲۵!

خب این آخر هفته هم دخترک مریض بود و یکشنبه از بعدازظهر تبش خیلی خیلی بالا بود و حسابی استرس بهمون وارد شد. دوشنبه ها که خودش مهد نمیره و دیروز هم مهد نرفت و من هم طبق معمول همه مریضی هاش ارائه مهم داشتم و باید حضوری می رفتم! دیگه جناب یار مرخصی گرفت و با دخترک بود تا عصر! و البته روز بسیار سخت و پراسترسی برای من بود. قسمت خوبش اینکه تموم شد. دیگه واقعا دلم نمیخواد برای هیچ ارائه ای برم! دلم میخواد ارائه دیروز رو به عنوان نقطه پایانی برای تمام ارائه ها بدونم! بگذریم! حالم از نظر شغلی خوب نیست اصلا :| 

 

از پیشرفت های دخترک اینکه امروز بدون گریه رفت بغل مربیش. با اینکه ۵ روز نرفته بود! یعنی واقعا این نقطه عطفی در زندگی من بود. بچه م حتی برام بای بای هم نکرد :))) در این حد دیگه احساس راحتی میکنه! 

 

یکی از پرونده های بازی که مدت ها بود درگیرش بودیم ظاهرا بسته شد و امیدوارم باطنا هم بسته شده باشه و دیگه مهر خاتمه رو بتونیم روش بزنیم. 

 

29 اکتبر ۲۰۲۵!

تو اینستاگرام یه پیجی رو فالو میکنم که یه خانم استرالیاییه که خودش ماما هست و همین سیدنی زندگی میکنه و بچه دومش که یه پسر هست دو هفته از دخترک بزرگتر هست و از زمان بارداری فالوش میکردم. بعد چند هفته پیش اومد گفت که سورپرایز داره و حامله هست اونم دوقلو و بچه هاش اپریل ۲۰۲۶ دنیا میان. منم بجای اون شوکه بودم!! به قول خودش تا چند وقت دیگه مامان ۴ تا بچه زیر ۵ سال میشه!! 

 

یه پیج دیگه هم یه خانم گفتاردرمانگر هست که دخترش یک ماه از دخترک بزرگتر هست و این خانم آمریکایی هست. حالا اینم امروز اومده میگه ما اپریل ۲۰۲۶ منتظر بچه دوم مون هستیم! 

 

هیچ هدفی ندارم از این پست جز اینکه خواستم تعجبم جایی ثبت بشه! و بگم من بجای اونا استرس دارم :|

 

 

23 اکتبر ۲۰۲۵

یک ماه از اولین روزی که دخترک مهد رو شروع کرد گذشته! 

یه ماه پر فراز و نشیب بود و پر از تجربه! قسمت خوبش این هست که دخترک مهد رو دوست داره و اونجا هم راحت غذا میخوره و خوابش هم اخیرا بهتر شده! فقط صبح ها موقعی که میخواد جدا بشه سخت هست و گریه میکنه ولی بعدش زودی آروم میشه. 

 

دیروز بعد از ۵ ماه رفتم آفیس! خوب بود و احساس اضطراب نداشتم در مورد دخترک. 

 

آخر هفته پیش یه روز رفتیم باغ وحش! دخترک دوست داشت ولی فکر کنم مامان و بابای دخترک بیشتر دوست داشتن :) بلیط یکساله گرفتیم! از این به بعد احتمالا بیشتر بریم. 

 

دخترک بلده بگین بشین. وقتی داره غذا میخوره و بلند میشیم که چیزی بیاریم یا ... به صندلی اشاره میکنه و میگه: بیشین. اینقدر ملوس میگه آدم دلش آب میشه. 

اون روز رفتیم داروخونه. ایشون تو کالسکه بود بعد به من میگه بیشین. نگاه میکنم می بینم پشت سرم صندلی هست و من اصلا ندیده بودم و ایشون چون صندلی دیده میگه بشین. 

 

واژه ذوب کننده بعدیش: ننو (نرو) هست. مخصوصا وقتایی که باباش میخواد بره سرکار یا زیاد باهاش بازی کرده و میخواد از کنارش بلند بشه میگه ننو! 

 

وقتی بغلش میکنیم و احساساتی میشه بوس مون میکنه :* 

 

ایشون ساعت ۵ شام میخوره و معمولا یه کم بعدش مامانم زنگ میزنه. جدیدا دیگه آخرای شامش که میشه خودش میگه الو. الو. دیروز به سبک مامانم قربون صدقه ش میرفتم چسبیده بهم بوسم میکنه :*

 

قبلا گفته بودم مفهوم داغ و سرد رو میدونه و بکار میبره ولی الان هر چی دماش با دمای عادی فرق داشته باشه میگه داغ! مثلا یه چیز خنک بهش میدم میگه داغ! 

 

به دستشویی و دستمال میگه دست. 

15 اکتبر ۲۰۲۵

خب امروز باید تو تاریخ کاری من ثبت بشه چون اولین چهارشنبه ای هست که هیچ جلسه ای ندارم! چرا؟ چون هر کی یه کنفرانسی هست و بخاطر همین جلسات گروهی هم چون تعداد غایبین زیاد هست کنسل شده واسه این هفته خدا رو شکر. حتی دانشجوم هم کنفرانسه خدا رو شکر ! 

خب جمعه- شنبه - یکشنبه به تب و حال نداری دخترک گذشت ولی خدا رو شکر به شدت سری قبل نبود. بجاش باباش حسابی مریض شد این سری. دیروز هم خدا رو شکر دخترک حالش در حدی بود که بره مهد و من هم تونستم برم کنفرانس. 

هر چند که کنفرانسه اصلا چیز جذابی برای من نداشت! کلا من از کنفرانس خوشم نمیاد :)) واقعیتش از ریسرچ اصلا خوشم نمیاد دیگه! با اینکه فیلد کاری من جزو دسته های کاربردی هست ولی من دلم یه چیز واقعا کاربردی میخواد. یه چیزی میخوام که نتیجه کارم و استفاده ش رو تو کوتاه مدت ببینم. 

خوبی کنفرانس دیدن همکارام بود. بعد هزار سال هم سوار مترو شدم و یه جورایی خاطرات دانشجوییم واسم مرور شد. 

از مسیری که اومدم راضیم! با اینکه تو یکسال گذشته هم کلی سختی داشتیم ولی خب هیچ گپی تو مسیر شغلیم عملا نیست و همون کارهایی که همکارام این مدت کردن من هم کردم! و دیروز که فرصت شد بهش فکر کنم حس خوبی بهم داد.  ولی وقت تغییر هست و باید دید سرنوشت این دفعه قراره به کدوم سمت بکشونتم! 

9 اکتبر ۲۰۲۵!

دخترک امروز ۱۳ ماهه شد!

امروز سومین روز این هفته هست که رفت مهد! فکر کنم کم کم داره بهش خوش میگذره! هر چند صبح ها با گریه جدا میشه که به نظر طبیعی هست هنوز ولی بعدش زودی حواسش پرت و آروم میشه.

 

منم از یکشنبه ناهار که خوردم احتمالا امروز بتونم یه کم ناهار بخورم! این چند روز فقط مایعات بوده و یه کم نون و عسل! خودم کم وزنم کم بود! الان شبیه کودکان سوء تغذیه ای آفریقایی شدم! البته چون کودک نیستم بیشتر شبیه معتادا هستم در واقع :)))) 

 

هفته دیگه هم باید برم یه کنفرانس! ارائه م کوتاه هست ولی باید براش آماده بشم. بعد از اون پنل ریویو هم اون پنلی که از خارج از سازمان مون اومده بود بهم پیشنهاد داد برم کارام رو واسه شون ارائه بدم! احتمالا یه روز تو نوامبر هم برم اونجا! 

 

حال کلی م چطوره؟ میزان لهی: ۷ از ۱۰. حال روحیم بد نیست میشه گفت ۶ از ۱۰.

 

فقط نیاز به یه کم ثبات دارم. ثبات فارغ از بیماری. 

 

دیگه کلماتی که دخترک میگه چیزهایی نیست که باهاش تکرار کردیم. مثلا خودش به گوشی موبایل اشاره میکنه و میگه گوشی! یا وقتی اسم حموم میاد میگه آببازی. اینا رو من فقط همین جوری جلوش گفتم! یا یه چیزی تو مایه های آهنگ میگه! 

یه سری کتاب فارسی از ایران براش آورده بودیم که چندتایی ش از این کتاب های دالی هست که مثلا یه تیکه از کتاب توش کاور شده و باید بالا ببری تا تصویر زیرش رو ببینی. دخترک عاشق این کتاب هاست. کتاب میوه ها و حشرات رو داره. از حشرات هم از سوسک بیشتر خوشش میاد :))) البته فکر کنم بخاطر تلفظش هست. خودش یکی دوبار گفته سوکس!  

دیگه الان من دستم رو میگذارم رو آیتم های تو کتاب ها و ازش میپرسم این چیه؟ و اون می تونه یه سری هاشون رو بگه. مثل: ابر - گل - توت (توت فرنگی) - ماه - هاپو - پیشی - در و .... 

۷ اکتبر ۲۰۲۵!

خب جمعه هفته پیش بعد از اینکه اون پست رو گذاشتم و پرستار دخترک رفت دخترک هی تبش بالا و بالاتر رفت اینقدری که تا جناب یار اومد سریع بردیمش دکتر. همون موقع آنتی بیوتیک داد و دو سه روز اول هم حالش خیلی بد بود. وقتی هم که مریض باشه و تب داشته باشه هم مدام چسبیده به من! 

خلاصه هفته پیش پرستار نداشتیم و من یه روزش رو کار کردم که اون یه روز هم جناب یار خونه بود و خودش هم حالش خوب نبود اصلا و یه جورایی انگار مسموم شده بود.

از فرداش هم من افتادم رو سرفه های وحشتناک. 

و این داستان ادامه داشت تا عصر یکشنبه منم یهو حالم خیلی بد شد و انگار مسموم شده باشم. کلا دیروز نیمه بیهوش بودم و هیچی هم نمیتونستم بخورم تا میخوردم می آوردم بالا. دیگه از عصر یه ذره بهتر شدم. دیروز اینجا تعطیل رسمی بود. 

امروز اولین روز کاریم بعد از یه هفته هست. صبح دخترک رو بردم گذاشتم مهد. با گریه جدا شد و حالا منم یه تن خسته و بی جون و هزار تا کار عقب افتاده کاری. فقط خدا رو شکر امروز جلسه ندارم. 

 

امیدوارم دخترک امروز اونجا زود آروم بشه و لازم نباشه برم زود برش دارم. امیدوارم دخترک دوباره به این زودی ها مریض نشه. 

من واقعا تمام شدم. هر شب به جناب یار میگم بیا ول کنیم بریم ایران. ۶ ماه یکسال بمونیم دخترک که از آب و گل در اومد برگردیم. هیچ منطقی پشت حرفم نیست. ولی خسته ام. خیلی خسته. 

26 سپتامبر ۲۰۲۵

و بالاخره این هفته جهنمی داره تموم میشه.

 

الان ارایه مهمم تموم شد و منتظرم بیرون تا مدیرم بهم برگرده و نظر پنل رو بگه.

 

هفته ای بود که دخترک مهد رو شروع کرد! و میتونم بگم سه روزی که رفت هر سه تا صبح من با چشمای خودم دیدم که قلبم رفت! میزان استرسم بی نهایت بود. روز اول دخترک دو ساعت موند. روز دوم ۵ ساعت و روز سوم ۶ ساعت. هر سه روز هم موقع خداحافظی فراتر از توانش جیغ زد و گریه کرد. حتی دیروز که روز سوم بود. ولی خب دیروز کلی هم بازی کرده بود و دیگه تو فعالیت هاشون مشارکت کرده بود و لازم نبوده کسی مدام بغلش کنم و آرومش کنه. ولی خب دیروز از ساعت ۵ تب کرد و حالا یه بچه سرماخورده و خسته داریم.

 

امروز صبح موقعی که خواستم برم تو اتاق و کار کنم و اون پیش پرستارش باشه هم فراتر از توانش جیغ زد و گریه کرد. در نهایت خودم خوابوندمش. بیدار شد خودم بهش غذا دادم و نیم ساعت قبل از ارائه م سپردمش به پرستارش و دوباره همون جیغ های وحشتناکی که آروم هم نمیشد. قرار بود ببرتش بیرون و یک دقیقه بعد ازش یه ویدئو فرستاد که آروم شده و نگران نباش. ۵ دقیقه بعد عکس های که داشت می خندید :) 

 

خب مدیرم بهم برگشت. پنل راضی و خشنود بودن. این ارایه هیچی برای من نداشت جز استرس. یعنی قشنگ لبه مرز جنون بودم این هفته با هزار تا مساله دیگه و دخترکی که مهد رو شروع کرد و نخوابیدن های طولانی تر و تپش قلب ها و دل پیچه های شدیدتر. 

مهم این هست که تمام شد. 

 

دخترک تا سه شنبه مهد نمیره. امیدوارم حالش خوب بشه. امیدوارم خاطره این روزها هیچ جا واسش نمونه.

 

مادر شدن خیلی سختههههههههه :(((((