20 نوامبر!

هنوز چالشم با داده های شبیه سازی تموم نشده و با نویسنده مقاله در ارتباطم. خیلی با حوصله برام توضیح داده که چی به چی هست. مقاله واسه سال ۲۰۱۷ هست ولی بر اساس کامنت هایی که تو کدش هست از ۲۰۱۳ اینا داشتن روش کار می کردن.  امروز آخر ایمیلش نوشته بود:

 

Were you asking me to implement  something like this, or were you thinking to implement it yourself?

 

جدا از مسایل علمی من این نحوه برخورد رو میخوام که تو خودم داشته باشم. من تو ایمیلم گفته بودم که میخوام فلان کار رو کنم و فلان جا رو میخوام تغییر بدم ولی چه جوری رو نمی دونم! وقتی اونی که اون سر دنیا نشسته در اولین ساعت های صبحش به ایمیل من با روی گشاده جواب میده و می پرسه که از من میخوایی که این کار رو انجام بدم! (که من اصلا به ذهنم هم خطور نکرده بود که میشه خودش این کار رو انجام بده)  این حس بهم دست میده که دنیا با همه زشتی هاش هنوز جای قشنگی هست و من هم باید برای قشنگ شدنش تلاش کنم.

 

عصر نوشت: من دیگه واقعا به مرحله پکش مغز رسیدم تو فهمیدن کد اینا! به هری میگم. توقع داشتم بهم بگه کجا مشکل داری من یا متیو کمکت کنیم!! میگه برو سراغ شبیه ساز خودت! الان سه هفته س ما سر این مساله چالش داریم و همین الانم هری از دست من ناراحت هست چرا اینقدر گیرم و دارم کشش میدم! البته تمام نگرانی هام رو هم گفتم! و اونم واسه همه شون دلیل آورد که حق با من نیست! مجبورم برگردم سر شبیه ساز خودم!

ولی به نویسنده مقاله هم ایمیل می زنم قربون دستات اگر می تونی بیا یه کاری واسه من بکن!

 

پ.ن: من همچنان به وبلاگ های بیان با آی پی غیر ایران دسترسی ندارم! 

درس و مشق طور!

* اینجا گفته بودم که برای داده های شبیه سازی شده مشکل دارم. اون موقع دیگه اعصابم و البته سوادم نکشید و ولش کردم و رفتم روی متدمون کار کردم. حالا که متد رو قراره ارزیابی کنیم باز دوباره داده لازم داریم. این بار دیگه هم باید اعصابم می کشید هم یه کوچولو سوادم بیشتر شده بود و تونستم همه تولزهای موجود رو زیر سوال ببرم که داده ای که ما میخوایم رو تولید نمی کنند. یه سری داده دستی دوباره تولید کردم و متد رو باهاش تست کردم. بعد میگم من خوشحالم میشم simulator رو هم خودم بنویسم و الان برام جنبه سرگرمی داره. میگن نه. چرخ رو از اول اختراع نمیکنند که! مسایل مهمتری هست که باید روش وقت بگذاری. منم قبول کردم. قرار شد دوباره ایمیل کاری کنم و ... اولین جواب ایمیل رو که گرفتم کم مونده بود شاخم در بیاد!! جواب رو به هری نشون دادم کلی خندید. میگه دیگه بهتر هست سوییچ کنیم رو  simulator خودت :) 

 

* کاری که من میکنم به ژنوم باکتری مربوط هست. بعد تو ارایه هام یه شخصیت به نام ‌Baci معرفی کردم که عضو جدید تیم مون هست و بخاطر مشکلاتی که تو جامعه باکتریایی و خانوادش داره ما قرار هست بهش کمک کنیم و ... . بعد دیروز هری میخواد برام یه چیزی رو توضیح بده (چتی بحث میکنیم) میگه بگذار اینجا رو با شکل توضیح بدم. بعد که اسلایدها رو گذاشته می بینم ۵ تا گروه داریم:

A, B , Baci's family , C,D . 

اینقدر ذوق کردم که پایه خل و چل بازی هام هست :) و بی تفاوت از کنار هیچی نمی گذره. 

 

* یه پست داک دیگه هم به گروه مون اضافه شد. درستش این هست که به گروه شامل هری و متیو و من.  سومین پست داکش هست و بک گراند تحصیلیش کاملا منطبق با من هست و البته خب اینم تازه میخواد تو این فیلد ورود کنه ولی خب ظاهرا از نظر علمی قوی هست. روزی که داشتم دانشکده عوض می کردم می ترسوندنم که با عوض کردن دانشکده ت عملا از بک گراند خودت با دستهای خودت فاصله می گیری. ولی زمان یه چیز دیگه رو نشون داد. 

 

* دیروز دختر جنی آخرین امتحان دبیرستان رو داد و الان فقط باید منتظر باشیم ببینیم نتیجه ها که میاد اولین انتخاب دانشگاهش رو میاره. پرستاری دوست داره. سال تحصیلی برای بقیه پایه ها تقریبا یک ماه دیگه تموم میشه. 

بچه های کلاس ۱۲ امتحان نهایی به نام ‌HSC دارند. تو کلاس ۱۲ یه سری امتحان در طول سال میدن که ۵۰٪ نمره نهایی برای ورود به دانشگاه رو در برمی گیره و ۵۰٪ بقیه اش از همین امتحان نهایی هست. که تو هر ایالتی همزمان برگزار میشه. اینجا کتابهای مدرسه مثل ایران نیست که مثلا همه یه کتاب زیست بخونند. مثل دانشگاه می مونه هر مدرسه ای یه رفرنس معرفی میکنه برای هر درسی ولی خب محتویات کتابها همه یکی هستند و بخاطر همین سوالات امتحان نهایی واسه همه یکسان هست. اگر اشتباه نکنم ۵ تا درس هم الزامی هست برای سال آخر. ولی اگر دوست داشته باشی می تونی درسهای بیشتری داشته باشی. و نمره های بهترین هاش برای نمره نهایی HSC ت لحاظ میشه. تقریبا اوایل کلاس ۱۲ بچه ها انتخاب رشته و دانشگاه میکنند. بعد یه راند نتیجه ها اعلام میشه که حد نصاب کدوم رشته ها و دانشگاهها رو آوردن. بعد دوباره یک راند دیگه شبیه تکمیل ظرفیت هم دارند که یک ماه بعدش هست. 

بچه های جاناتان جزو بچه های خاص هستند. الان استفانی که هنوز ۱۶ سالش هم نشده امسال دبیرستان رو تموم کرد. و چون میخواد چند تا رشته تو دانشگاه بخونه و پول نداره واسه همه اینا نمره بالایی برای HSC می خواست که بتونه بورس بشه. و حالا فکر می کنید این خانم باهوش که ریاضی و فیزیکش هم خیلی قوی هست و ۷ تا درس رو امتحان نهایی داده چه رشته ای می خواد بخونه؟ 

ancient greek . بله یونان باستان. و زبان مورد علاقه ش هم لاتین هست. البته هنر و چیزهای هم دیگه قرار هست بعدا بخونه!!

 

* پسر جاناتان هم ۱۴ سالش نیست ولی امسال کلاس ۱۰ رو تموم میکنه. بعد علاوه بر ریاضی و ... که خیلی توشون قوی هست. پیانیست فوق حرفه ای هست. عملا می تونه دو سال دیگه دبیرستان رو تموم کنه ولی اینجا چون سیستم دبیرستان هم مثل دانشگاه هست, یعنی باید یه تعداد واحدی رو چند سال بگذرونی و یه درس هایی اجباری  هست برای همه  و یه تعداد دیگه اختیاری.  چون سنش کم هست و توانایی های رفتاریش به نسبت قوی نیست قرار هست دو سال باقیمانده رو تو سه سال بخونه و عملا کمتر واحد بگیره که دیرتر درسش تموم بشه. ایشون هم دوست داره آهنگساز بشه. 

 

* خود جاناتان هم اون موقع که دبیرستانش تموم شده جزو ۱۰ نفر برتر تو ایالت بوده که اسمش رو تو روزنامه زده بودن. اون موسیقی خونده. ۳-۴ تا زبان هم مسلط هست. ولی خب بخاطر شرایط زندگیش و... الان معلم حق التدریس دبستان هست. 

من هضم سبک زندگی هاشون یه جاهایی واسم آسون نیست. ولی خب خواستم بگم فقط تو ایران نیست که استعداد نوابغ ممکنه هرز بره. 

 

 

* من این یادداشت رو ساعت ۹ صبح شروع کردم نوشتن. الان ۲ بعدازظهر هست. بعد رفتم دوباره یکی از همون تولزهای شبیه سازی رو خوندم برای اینکه ببینم چه حالتهایی رو در نظر گرفته که منم همونا رو در نظر بگیرم. بعد متوجه شدم یه آپشنی داره که من ازش اطلاع نداشتم اصلا.  خلاصه با اون آپشن اونقدر ور رفتم که ظاهرا داده ای که میخوام رو بهم داد!!  هنوزم نمی دونم بگم یوهووو یا نه! منتظرم هری تایید کنه!  و البته الان نمی دونم بخاطر این همه وقتی که تلف کردم حقم هست یه نیمچه خودزنی کنم یا نه!! 

Ambivert

من همیشه چه اینجا تو وبلاگم و چه جاهای دیگه وقتی می خواستم در مورد تیپ شخصیتیم صحبت کنم می گفتم درونگرای اجتماعی هستم. ولی الان یاد گرفتم که به آدمهای مدل من میگن  Ambivert معادل فارسیش فکر کنم میشه میانگرا یه طیفی هست بین درونگرایی و برونگرایی و جالبه ۲/۳ آدمها متعلق به این دسته هستند گویا!

 تو این لینک بیشتر توضیح داده. 

و این لینک هم فارسی و نوشتاری توضیح داده. 

 

کلا به این نتیجه رسیدم که من به دسته ترکیبی ها تعلق دارم تو همه چی. از فیلد کاریم که یه چیز شدیدا چند رشته ای هست و من هزار سال هم بگذره به هیچ کدوم از رشته هاش متعلق نمیشم و همیشه اون وسطا میمونم.  تا عقاید مذهبی و سنتی م (که نه این ور طیف رو قبول دارم و نه اون ور) و حتی تو سرمایی و گرمایی بودن و خیلی چیزهای دیگه و حالا هم که تیپ شخصیتم.

بچه بودیم وسطی بازی می کردیم یکی که معمولا هم بچه تر بود نخودی میشد و هر تیمی می اومد وسط اونم باهاشون می اومد وسط. الان حس همون نخودی رو دارم :) 

چندگانه ملیتی!

* یه پست داک جدید اومده که احتمالا کاراش به من نزدیکه! چند روز پیش متیو آوردش به من معرفیش کرد و... بعدش پیام داد که ما میخوایم فردا ناهار بریم بیرون تو هم میایی؟ من یک ثانیه بعدش:‌ yessssssss با همین تعداد s  و بدون هیچ توضیحی. خودم خنده م گرفته بود که خون آریایی ت رقیق شده و تعارف کردن یادت رفته از اساس :)) 

 

* دیروز با یکی از بچه ها صحبت می کنیم در حین ناهار. یه پسر خیلی قدبلنده با بیشتر از دو متر قد و موهایی بسیار بلند. من هیچوقت ازش نپرسیده بودم کجایی هستی. دیروز اون بازی راه انداخت که من حدس بزنم. و من وقتی پرسیدم اروپا و گفت نه! عملا هنگ کردم که خب پس یعنی کجا!! یه جا از بی سوالی ازش به شوخی پرسیدم اصلا اهل این سیاره ای؟!!! و خب بعد کم کم پرسیدم تا رسیدم در نهایت به قزاقستان! وقتی به جواب رسیدم اظهار خوشحالی کردم ولی می خواستم از خجالت زمین دهن باز کنه و برم توش! یعنی حس کردم یه  جور بی سوادی! یه جور نژاد پرستی و خودبرتربینی و خیلی حس های بد دیگه خورد تو صورتم! که اصلا ذهنم نمیره به یه سمت کره زمین که از نظر فرهنگی و مسافتی و خیلی چیزهای دیگه از خیلی جاهای دیگه به کشور من و مردمم نزدیکه!

 

* امروز هوا ابری و بارونی بود هری می پرسه تو باز دانشگاهی؟! میگم این هفته کلا ابری و بارونی هست و بهتره دانشگاه باشم برای حفظ مودم!

بعد بحث سر ملبورن میشه و موندن تو خونه و ... و بهش میگم که من خوش شانسم که اینجام و بخاطر سفر ایرانم و ... هم خوش شانس بودم و ... اون هم تایید میکنه و میگه ما هم واقعا خوشحالیم که تو اینجایی! و خب همین چند تا کلمه خوشحالم میکنه. دوست ندارم بگذارم در جواب تمام ابراز احساساتی که تو این بیشتر از یکسال بهشون کردم. دوست دارم فکر کنم واقعا خوشحاله از بودن من! 

 

* هفته دیگه سه شنبه ارایه دارم. به شوخی به متیو میگم یه روز خیلی مهم هست برای همه مردم دنیا سه شنبه دیگه! هم تعجب میکنند و هم میخندن هر دوشون! میگم نه بخاطر ارایه من بخاطر انتخابات آمریکا و میگم نگرانم هری میگه منم خیلی. میگم واسه مردم من شرایط خیلی سخته! میگه می دونم فقط مردم تو تنها نیستند و همه مردم دنیا تحت تاثیر هستند و مردم آمریکا اینو نمی فهمند! میگم دفعه پیش که ترامپ رای آورد من گریه کردم. میگه منم. میگه خوبیش این هست سه شنبه ما یه روز جلوتر از اوناست و ارایه تو زودتر از اتفاقات عجیب هفته دیگه تموم میشه.

کامبوجیا و ... :)

امروز دوست مادرخانمی پست بی بی شاور مسیج داد دانشگاهی؟ منم گفتم بلی. بعدش دیگه من رفتم جلسه، اومدم دیدم رو میزم یه جعبه کوچولو هست، یهیادداشت هم بهش چسبیده، مادر خانمی تشکر کرده بود برای سورپرایز 🥰 خداییش خیلی کیف کردم، اصلا به ذهنم نمی رسید که وقتی کسی سورپرایزت میکنه تو هم میتونی جبران کنی. مسیج دادم بهش تشکر کردم. گفت ببخشید خودم نیاوردم نمی تونستم بیام و نمیخواستم دیر بشه!

 

 

اما امروز یه مصاحبه با خانم کامبوجیایی ترتیب دادم. ناهار با هم خوردیم و این شرقی ها معمولا با ناهار چایی می‌خورند. 

منم از همینجا شروع کردم که شما همیشه جایی سبز با غذا میخورید و این متداول هست و ... 

خلاصه گفتگو رو در ادامه بخونید. البته فقط جواب های ایشون و نکات مهمش هست😃

اول که گفت ما معمولا با صبحانه و ناهار چایی میخوریم چون برنج و نودل و ... هست. نسل ما هم قهوه میخورن، اونم کم، نسل های قبلتر فقط چایی.

بعد گفت صبحانه رو همه معمولا میرن رستوران میخورند، چون غذای گرم هست و همه معمولا نزدیک خونه شون جایی برای صبحانه خوردن دارن. فقط اونایی که خیلی پولدارن و تو خونه شون آشپز دارند معمولا صبحانه تو خونه میخورند.

 

بعد گفت بچه های مدرسه دولتی ۷ میرن تا ۱۱ و دوباره یک تا ۵. خودشونم میان خونه یه چیزی میخورن میرن. مدرسه های دولتی هم کیفیتش پایینه خیلی و فقط اونایی که فقیرن بچه شون رو می فرستند مدرسه دولتی.

دیگه گفت از سال ۱۹۷۵ تا ۱۹۷۹ تو کشورشون نزدیک ۴ میلیون نفر رو کشتند و همه اکثرا افراد تحصیلکرده و اهل فکر بودند. یه کم در مورد کمونیست و وضعیت بد مردم و اینا گفت. بعدش هم گفت من بعد از اون دوران دنیا اومدم و پدر و مادرش هر دو دبیر دبیرستان و از خانواده تحصیلکرده بودند. گفت ما هیچ زبان خارجی رو تو مدرسه یاد نمی گرفتیم (البته یه جا گفت اون موقعی که جنگ بوده انگار زبان خارجی مرسوم روسی و ویتنامی بوده) و فقط برای اینکه تو ریاضی فرمول و ... داشتیم   a, b, c ... رو اون به الفبای فرانسه یاد گرفتیم.  بعد گفت چون کشورمون در وضعیت بدی بود دانشگاههای جدید که باز شد یه عده شون فرانسوی ها اداره میکردن یه عده دیگه رو انگلیسی ها. رشته های داروسازی و پزشکی و حقوق و ... فرانسوی بود. مدیریت و اقتصاد و ... انگلیسی. 

برای ورود به دانشگاه هم باید کنکور بدی و بعد دانشگاه رایگانه و فقط در پول کتاب خرج داره. ایشون هم رفته بودن دانشگاه فرانسوی و گفت همه کتابها و درسامون فرانسوی بود و ما هیچی بلد نبودیم و به سختی هم فرانسه یاد می گرفتیم و هم درس میخوندیم. دو تا لیسانس هم داره هم داروسازی و هم حقوق. 

یه مدت طولانی تو موسسه پاستور کار می کرده و بعد برای دکترا میره فرانسه. برمی گرده هم تو موسسه پاستور کار می کرده و هم دانشگاه درس میداده، دانشجوی ارشد و دکترا هم داشته. می گفت من تو کار آزمایشگاهی خوب بودم ولی برای تحقیق و پژوهش سوادم کافی نبود و دانشجوهام به کمک بیشتری نیاز داشتند. دیگه اقدام میکنه برای استرالیا و بورس از دانشگاه اینجا می گیره و شوهرش هم تشویق و حمایت و در نهایت اصرار میکنه که حتما بیاد.

 

گفت اون موقع که فرانسه بودم اگر یه سال بیشتر می بودم اقامت فرانسه رو می گرفتم ولی شوهرم کشور خودمون رو خیلی دوست داره و موافق نبود. قبل‌ترها بهم گفته بود شوهرش هم زیاد مسافرت میره!

 

دخترش هم از سه سالگی میره مهد اینترنشنال و گفت تا ۶ سالگی همه آموزش هاش به انگلیسی بود و از ۶ سالگی که مدرسه شروع شد و دوزبانه شد، خیلی همه چیز براش سخت شد، چون خواندن و نوشتن به کامبوجیایی  به نسبت انگلیسی خیلی سخته. گفت دیگه براش معلم خصوصی گرفتم و باهاش کامبوجیایی کار میکنه همیشه و اشکالاتش تو ریاضی و علوم و اینا رو اون خانمه به کامبوجیایی رفع میکنه و خودم هم از اینجا هر شب باهاش آنلاین هستم و بخش تکالیف انگلیسیش و رسیدگی بهش با خودم هست. مدرسه دخترش هم از ساعت ۸ هست تا ۴.۵. ناهار هم باید ببره که پرستار داره و براش همه چیزو آماده میکنه.

 

دیگه گفت خانواده همسرم هم تحصیلکرده هستند و اونا هم مشکلی ندارن که من اینجام. هر چند که کار من خیلی عجیب و غیرمتعارف هست و معمولا زنی نمیره برای بار دوم یه کشور دیگه درس بخونه!

 

بعد گفت اولویت تحصیل تو خانواده ها برای پسرهاست ولی تو خانواده ما فرقی نداشته و اینا هم سه تا بودند، داداشش وکیله و خواهرش هم داروسازی خونده و داروخانه داره. ولی گفت فقط منم که هیچ وقت درسم تموم نمیشه😀 

 

گفت دولتمون هم هیچ حمایتی برای بورس و ... نمیکنه، هر کی میره خارج یا بورس همونجا میشه، یا خانوادش خرجش رو میدن.

 

همه سوالاتتون رو جواب داد؟ 😄 اگر چیزی مونده بگید برم ازش بپرسم.😉 طفلک کلی هم ازم تشکر کرد به حرفاش گوش دادم.