داده پرت

استاد2 خیلی قبل تر ها قول گرفته بود که هر مقاله ای که پذیرفته شد باید ناهار یا شام بدهم و امروز فرصتی شد که به وعده مان  وفا کنیم. استاد1  را هم دعوت کردیم و کلی اصرار کردیم تا راضی شد بیاید، خجالتی شده بود استادمان و ما خبر نداشتیم. خلاصه یک جلسه 3-4 ساعته و از هر دری سخنی و یک عالمه بحث بر سر مقاله سوم که امیدوارم بخیر بگذرد و بگذارد من به برنامه های دیگر زندگیم هم برسم. برایم جالب بود که استاد1 چیزهایی یادش بود که من اصلا به مخیله ام خطور نمیکرد که چنین چیزهایی در ذهنش بماند، حتی بعضی از جملاتم را عینا نقل قول کرد و کلی از خاطرات شبانه روزی پروژه هایمان را برای استاد2 تعریف کرد!! نکته جالب این بود که آنها هم از احساساتشان گفتند، از یاءس فلسفی که گهگاه درگیرش می شوند که همه چیز را زیر سوال می برند، برایم جالبتر بود که استاد2 که در ذهن من نماد سخت کوشی و امید است از تجربه ی احساسات انزجارش نسبت به روند کارها گفت. حقیقتا کمی خیالم راحت شد که به قول استاد1 outlier (داده پرت) نیستم یا حتی اگر باشم آنقدرها هم rare و پرت نیستم. 

لایه ی شخصیتیِ پژوهشی و آکادمیک پسند من چقدر امروز ذوق داشت و احساس راحتی می کرد.