هزار سال پیش
شبی که ابر اختران از دوردست
می‌گذشت از فراز بام من
صدام کرد
چه آشناست این صدا
همان که از زمان گاهواره می‌شنیدمش
همان که از درون من صدام میکند
هزار سال میان جنگل ستاره‌ها
پی تو گشته‌ام
ستاره‌ای نگفت کزاین سرای بی کسی، کسی صدات میکند؟
هنوز دیر نیست
هنوز صبر من به قامت بلند آرزوست
عزیز هم‌زبان
تو در کدام کهکشان نشسته‌ای؟
هوشنگ ابتهاج
پ.ن: ولی صبر من دیگه به قامت بلند آرزو نیست!
زری ..
در جواب به حسنا، نه! دست به قامت آرزو نزن
ستاره ای نگفت در این سرای بی کسی کسی صدات میکند؟
دانشجو
شعر زیبایی است.... البته که نمیدونم آنچه این شعر برای تو یادآور اون است، چیست.... «صدام کرد» به نظر اصلا به شعر نمیومد از نظر وزن شعری! مثلا میگن: صدایم کرد،ا صدا کرد، صدا مرا گفت، و ... سرچ کردم و دیدم خود ابتهاج همین طوری میخونه....
حسنا قشنگ گفته که قامت آرزو رو کوتاه کنیم؟....
می دونی، یه آرزوهایی در دل های ما وجود داره که وقتمون رو براش صرف می کنیم. فرد دیگری در شرایط ما میتونه با آرزوهای دست یافتنی تری زندگی کنه و ما هرگز نمیتونیم اون طوری زندگی کنیم... تو راه رسیدن به همین آرزوهاست که رشد می کنیم، که پخته میشیم، که داستان زندگی خودمون رو می سازیم، به بعضی هاش میرسیم و به بعضی ها هم نه... و به نظر من این مهمه که واسه رسیدن به اون خواسته ها چه می کنیم؟ چقدر راه رو راست طی می کنیم؟ چقدر آزادمردانه تلاش می کنیم؟ ....
حسنا ...
چه کنیم؟ قامت آرزو رو کوتاه کنیم؟
+ چون در جواب آوای درون گفته بودی وقتی خودشون میخونن، اینا با صدای خود ابتهاج ضبط شده؟
آوای درون
چه شعر قشنگی :)
بیت های پراکنده:
از آن زمان که آرزو ، چو نقشی از سراب شد
تمام جستجوی دل ، سوال بی جواب شد
****
حرفِ آخر..یک دعا، یک آرزو، یک خواسته…!
دوست دارَم خوب باشی، خوب باشد حالِ تو…!
****
همه هست ارزویم که ببینم از تو رویی
چه زیان تو را که من هم برسم به ارزویی؟!
😘😘😍😍
ای نور دل و دیده و جانم چونی
وی آرزوی هر دو جهانم چونی
من بی لب لعل تو چنانم که مپرس
تو بی رخ زرد من ندانم چونی