26 اپریل ۲۰۲۵!شمال
نشستم روبروی دریای خزر! بعد از یه هفته که اومدیم شمال اولین باری هست که فرصت شد تنهایی بیام قدم بزنم!
هوا خوبه! درخت ها پر از بهار نارنج و پرتقال هست ولی دریا هیچ جذابیتی واسم نداره! ساحل تمیز نیست، آب تیره و شن ها تیره و غبار روی دریاست!
نمی دونم خستگی هست یا مسئولیت مادری هست که زاویه نگاهم رو تغییر داده یا چی؟! ولی همون شیراز هم جذابیت قبل رو واسم نداشت! ذوقم کمه! دقیق تر بخوام بگم هیچ ذوقی ندارم!!
نه اونایی رو که دیدم به وجدم آوردن! نه جاهایی که رفتم! شاید تنها دلیلش کم خوابی باشه! ولی هر روز فکر میکنم مهاجرت درستترین تصمیمی بوده که گرفتم! مخصوصا حالا که مادرم! دوری باعث سختی که نبوده هیچ اسباب آسایش و آرامش هم بوده!!
البته اگر نزدیک بودم ۲۴ ساعت شبانه روز قرار نبود دردسترس همه باشیم! اینقدر تو در تو زندگی کنیم!!
موقعی که میخواستیم بلیط بگیریم من می گفتم ۴ هفته کم هست! الان خوشحالم که دو هفته دیگه بلیط برگشت داریم!! نه که بهم بد گذشته باشه! نه! ولی احساس دربند بودن دارم!
دلم می سوزه ولی کاری هم از دستم برنمیاد! فقط باید نگاه کرد! و گاهی نگاه کردن از فاصله نزدیک سختترین کار هست!
چقدر با حنا خانوم موافقم و این حرف رو درک میکنم که رضایت از زندگی چقدر نعمت بزرگیه و باید براش شاکر بود. خوشحالم که راضی هستید و امیدوارم این رضایت همیشه باشه. چیزی که به شخصه هیچوقت نداشتم و همیشه این حس آزارم داده.