نیکی به نا اهل

کسى که نه بجا و نه بحق ، به کسى که سزاوار احسان نیست ، احسان کند ، جز ستایش مشتى فرومایه و ثناى جماعت اشرار و نادانان بهره‏اى نخواهد برد . آن هم تا زمانى که ، احسانش در حق ایشان بر دوام باشد . براستى چه دستى بخشنده دارد ولى از انفاق در راه خدا بخل مى‏ورزد .

کسى که خدا به او مال و خواسته‏اى ارزانى داشته ، باید که به خویشاوندان برساند و مهمانیهاى نیکو دهد و اسیران و گرفتاران را از بند برهاند و به فقیران و وامداران چیزى عطا کند . و تا ثوابى حاصل کند ، خود شکیبایى ورزد و حقوقى را که به گردن دارد ، ادا نماید و با سختیها بسازد . دست‏یافتن به این خصلتها ، در دنیا سبب شرف و بزرگى و درک فضایل آخرت شود . [ اگر خدا بخواهد . ]

خطبه 142 نهج البلاغه