حرف دل

اگر پای حرف باشه و اگر بحث ایمان و توکل و امیدواری بشه شایدها بتونم ساعت ها حرف بزنم طوری که هیچ کس خسته نشه (اعتماد به سقف !!!) ولی نمی دونم حکمتت چیه که چند سال متوالی ماه رمضون رو انتخاب کردی واسه امتحان عملی گرفتن. اونم امتحانای ترسناک.

واقعیتش اینه که خیلی به همون خطابه هایی که برای دیگرون می رم فکر می کنم. به اوضاع اعتقادی خودمم فکر می کنم. اینکه چرا با اینکه نمی خوام ازت طلبکار باشم ولی هستم!! به اینکه فرض رو می گذارم که من اصلا تو دستگاه خلقت تو منفعل عمل کردم و اصلا سعی نکردم. اصلا منفی! پس این همه آدمی که هر وقت می بیننم می گن واستون دعا کردیم هم یعنی کشک!! همه تلاشم رو کردم که نادیده بگیرمت ولی نمی تونم! نه که نتونم نمیشه! سلول های من می گن تو سمیع و علیم هستی. واقعیتش اینه که خسته ام از تلاش برای انکار صفاتت! تو داری طبق برنامه خودت پیش میری و بزرگترین مشکل من اینه که می ترسم. هیچ چیز این دنیات قابل پیش بینی نیست و البته هست چون نظام تو نظم داره ولی دانش ما اینقدر محدوده که حتی یک ثانیه بعدترمون رو هم نمی تونیم پیش بینی کنیم.

حالا مطمئنم که ته قلبم هیچ خصومتی باهات ندارم فقط می ترسم. می دونم که تو خدای ترسوها هم هستی. فقط یواش یواش.