هر موقعی که اتفاقی تو ایران افتاده من بخاطر شوکی که به خودم وارد شده و همین طور بخاطر احترامی که برای خواننده هام قائلم نخواستم با نوشتن روزمره های زندگیم و دغدغه ها و نگرانی های هر روزه و گاها پیش پاافتاده م مثل نمکی باشم برای زخم شون.
اما واقعیت این هست که وسط هر جنگ و آشوبی همچنان زندگی عادی ادامه داره و خیلی ها مثل خودم با خوندن وبلاگ یا یادداشت های مشابه و بالا و پایین کردن سوشال مدیا خودشون رو مشغول و آروم میکنند.
یکی از دوستانم تو همون روزهای جنگ اینجا رفته بودن و حلقه ازدواج خریده بودن. خودش میگفت همیشه برام سوال بود مردم چطور وسط جنگ ازدواج میکنند و حالا دارم خودم تجربه ش میکنم!!
بقیه رویدادهای مهم و غیرمهم زندگی هم به همین شکل پیش میره یه بک گراند از نگرانی و استرس و بالا و پایین کردن اخبار هست ولی زندگی باید پیش بره.
اتفاقا باید بیشتر حواسمون به خودمون باشه و خیلی روتین ها رو ول نکنیم و با چنگ زدن به روتین ها و عادت های کوچیک اما خوب سعی کنیم خودمون رو سرپا نگه داریم.
این همه صغری کبری چیدم که بگم اگر هر چیزی شد و البته همچنان دسترسی به وبلاگ داشتم میخوام از روزمره های پیش پا افتاده و افکار لحظه ایم بنویسم. نمیخوام عمیق باشم فقط میخوام این وبلاگ نشانی باشه از اینکه اینجا یه نفر داره سعی میکنه زندگی رو زندگی کنه.
کامنت ها رو بعد از خوندن تایید میکنم ولی هر کامنتی که به مذاقم از نظر عقاید سیاسی خوش نیاد رو تایید نمیکنم. الکی وقت خودتون رو صرف نوشتن کامنتی که خیلی دور از افکار سیاسی من هست نکنید. شمایی که اینقدر افکارت از من دور هست یعنی نه من تاثیری رو شما دارم و نه شما روی من. بهتره فقط فاصله مون رو از هم حفظ کنیم.