هم سالان

و اما دیروز رفتم یه میتاپ دیگه اونم چه رفتنی.

اینجا برنامه طبیعت گردی و پیاده روی و ... زیاد هست وخب برای دختر تنهایی مثل من چی بهتر از یه میتاپ که باهاشون بری جاهای جدید.

باید یه برنامه ساده انتخاب می کردم چون نمی دونستم توان بدنیم در حد برنامه های اینجا هست یا نه!

واسه همین یه پیاده روی بدون چالش رو انتخاب کردم که عنوانش تماشای وال های کوهان دار بود! و قرار بود یه مسیر طولانی حاشیه اقیانوس پیاده روی بشه تا یه جایی که وال ها هستند به تماشاشون بشینیم.

بازم صبح شنبه همچنان تردید داشتم چون عضلات پام بخاطر سرماخوردگی یا نمی دونم چی گرفته بود و تو خونه هم درست نمی تونستم راه برم. برنامه اینطور بود که قرار بود با فری ساعت 9:17 دقیقه برن یکی از خلیج ها و از اونجا پیاده روی رو شروع کنند.

من می تونستم با اتوبوس 8 یا 8:20 برم تا به فری برسم. به 8 که نرسیدم؛ و گفتم به 8:20 میرسم حتما ولی 10 ثانیه دیر رسیدم وجلوی چشمام اتوبوسه رفت، اتوبوس بعدی هم 8:35 می اومد واین یعنی حتما نمی رسیدم ولی چون از اول به خودم گفته بودم اگر نرسیدم بهشون بخاطر درد پام حتما بهتره، پس ناراحت نشدم و قرار شد فقط تلاش کنم. خلاصه ش اینکه با دویدن های فراوان 9:16:50 سوار فری شدم و رسیدم و تازه یادم اومد علاوه بر پا درد صبونه هم نخورده بودم که :) دیگه صبونه خوردم و 20 دقیقه بعد رسیدیم به مقصد اولیه و تازه گروه دور هم جمع شدن و سرگروه (تد) اومد حرف زد و توضیح داد و راه افتادیم - 40-50 نفر بودیم. 

بجز دو - سه نفر اکثرا تنها بودن. یه ذره که رفتیم، دیدم یه دختره تنهاس رفتم شروع کردم به صبحت باهاش اسمش لین بود ، متولد کره بود ولی استرالیا بزرگ شده بود و خلاصه حرف زدیم و فهمیدم چقدر تشابه فرهنگی داریم باهاشون تو یه مسائلی  و ... خیلی هم دختر مهربون و مودبی بود. بعد که سنش رو پرسیدم یک ماه و 8 روز از من کوچکتر بود و البته فکر می کرد من 26 سالمه :)) و البته به اون هم می اومد 26 سالش باشه :))

مناظر زیبا و دیدنی، یه منطقه هایی بود ویوی خونه ها رو به اقیانوس و بسیار شیک و رویایی بودن! 

سرعت پیاده روی شون خیلی بالا بود و اصلا نمی شد وایساد و عکس گرفت مگر جاهایی که تد توقف می کرد که یه چیزی رو توضیح بده! 

خلاصه رفتیم و رفتیم تا رسیدیم یه جایی که یه استراحت؛ WC و ... داشته باشن. من نشسته بودم که یه خانم گفت چهره تون شبیه ایرانی هاس؛ گفتم خب ایرانیم :) دیگه شروع کردیم فارسی حرف زدن! 

این خانم هم همسن من بود و فقط 30 روز بزرگتر بود، اونم برای دکتری اومده بوده اینجا چندین سال پیش ولی الان شغل و زندگی و ... داشت، دیگه داستان زندگیش رو به طور خلاصه برام گفت و البته غم انگیز بود و دیروز تا حالا کلی دارم بهش فکر میکنم و دختر بسیار قوی بود و اینستاش رو بهم داد که از اون طریق باهم در ارتباط باشیم.

واسه ناهار هم لین رو صدا زدم اومد پیش ما و حرف زدیم و ...

بعد از ناهار هم دوباره راه رفتیم و رفتیم و من تونستم یه کم عکس بگیرم. و دیگه البته داشتم می مردم از خستگی ... لین زودتر خداحافظی کرد و رفت و گفت باهات از میتاپ در ارتباطم؛ خوشم اومد ازش خیلی دختر صبور و آرومی و مهربونی بود.

رفتیم یه جا رو صخره ها یه کم نشستیم که وال ها رو ببینیم و هیچی ندیدیم :))

من دیگه واقعا انرژیم تموم شده بود و ربع ساعت دیگه از برنامه شون مونده بود که دیدم یه ایستگاه اتوبوس همونجاس، از دختر ایرانی خداحافظی کردم و برگشتم خونه. وقتی تو اتوبوس نشستم صدای تمام استخوان های پام رو میشنیدم 22 کیلومتر پیاده روی کرده بودیم.

ولی ارزشش رو داشت. خوشم اومد. بازم میرم باهاشون:) 

سرما!!

دو هفته هست که هوا ابری و بارونیه؛ با اینکه رفتم لباس گرم خریدم ولی بازم سرما خوردم :)

اصلا چنین تصوری از سیدنی نداشتم و فکر می کردم لباسام زیادی گرمه واسه هوای سیدنی و الان همه با تاپ می گردن؛ در حالیکه تعداد پالتو پوش ها کم نیست و من الان که بهاره لباس کاموایی پوشیدم و هیتر اتاقم هم روشنه؛ (چنین مساله ای تو شیراز سالهای اخیر محال بود!!) البته جنی می گفت زمستون گذشته  بارندگی نداشتن و الان داره جبران میشه!!

هر روز به این فکر میکنم که چه خوب که نرفتم آمریکا :) من از نیویورک و یه شهرشمالی دیگه پذیرش داشتم که هر دوشون سرد بودن و زمستون طولانی داشتند و برای منی که جونم به آسمون صاف و آبی وصله و از سرما فراریم زمستون طولانی همانا و افسردگی هم همانا :) 

میگویند: 

باران،گریه آسمان است

من میگویم:

باران ،دانه دانه کلید هاے گشایش است که در برابر انسان،به کرنش وا داشته است.امیدوارم با هردانه ی باران یکی ازآرزوهاتون برآورده بشه.

پ.ن: زری جون گفته بود در مورد پذیرشم بنویسم، نمی دونم چی باید بنویسم، اگر سوالی دارید تو همین پست بپرسید تا جواب بدم:)

فرهنگ فاخر!

دیروز تو یه کارگاهی شرکت برای دانشجویان بین الملل بود و موضوعش معرفی فرهنگ استرالیایی (اوزی) در محیط کاری بود.

مدرسش یه خانم اهل فیجی بود! 

تو پرانتز یه چیزی رو بگم، من اینجا مشکل تعیین جنسیت آدم ها رو دارم، یعنی بعضیا رو به سختی می تونم تشخیص بدم زن هستند یا مرد و البته این مشکل که عملا یه سوتی هم بود در مورد آقای لی هم تا مدت ها سوژه بود. من زمانیکه اپلای کردم خودم با آقای لی مکاتبه کردم ولی اون موقع فکر می کردم خانم هست، یه عکس بی کیفیت از صورتش که حتی گردنش هم معلوم نبود تو صفحه ش بود، فیافه ش به نظر من زنونه بود، من باز اسمش رو گوگل کردم که ببینم می تونم مصاحبه ای، سخنرانی و یا اطلاعات بیشتری ازش پیدا کنم، که با همین مشخصات فقط یه خانم اومد که استاد یکی از دانشگاههای آمریکا تو یه رشته دیگه بود؛ خب دیگه من مطمئن بودم خانم لی هستند ایشون! و تو خونه مثلا می گفتم خانم لی این رو گفته و اون رو گفته و ... تا یه روز خانم لی! ایمیل زد که بیا اسکایپ مصاحبه! گفتم باشه، آیدی اسکایپم رو دادم بعد ایمیل زد که من پیدات نکردم، این آیدی من! تو منو اد کن! منم ادش کردم رفتم تو پروفایلش نوشته بود gender:male یعنی اینقدر تعجب کرده بودم که حد نداشت! خواهری رو صدا کردم گفتم این نوشته که مرد هست! چی میگه؟!! بعد چندبار عکسش رو هم خواهری دید گفت خب بهش میخوره مرد باشه! دیگه رفتم دوباره پیج هاش رو این ور و اون ور خوندم دیدم نوشته he !!! یعنی تا دو روز هم می خندیدم هم گیج بودم که عه این آقاست! و خوب که زودتر از مصاحبه اسکایپ فهمیدم و اگه همون موقع می فهمیدم چقدر شوکه می شدم! :))

این از استادم!! :))

این خانمه هم تا حرف نزده بود نمی تونستم بفهمم مرد هست یا زن! آخه اینجا گوشواره داشتن هم دلیلی بر زن بودن نیست، بعد موهاش در حد کچل بود خب! و چهره ش هم بین آفریقایی و آمریکای جنوبی! خلاصه به قول خواهری دوباره قاط جنسیتی زده بودم!!

پرانتز بسته.

خلاصه خانمه خیلی پرانرژی و خوب بود، نکات خیلی ساده و مهمی گفت و من بیشتر تعامل باهاشون واسم مهم بود که خوب بود. شرکت کنندگان کلاس از 11 کشور بودیم.

یک ساعت اخر هم چند تا از فارغ التحصیلان رو دعوت کرده بود که تو زمینه کاریابی موفق بودن و یه جور پرسش و پاسخ بود. یکی شون یه دختر چینی بود، اون یکی دختر ویتنامی، یه پسره کلمبیایی و یه پسره ایرانی.

یه جا یکی از بچه ها پرسید که چه چیزی از فرهنگ کشور خودتون بهتون کمک کرده که اینجا تو کارتون موفق بشید. من اینجا واقعا استرس داشتم که پسر ایرانیه چی می خواد از فرهنگمون بگه.

به ترتیب پسر کلمبیاییه گفت تو فرهنگ من خوش بینی و شادی هست و ما به همه چیز به دید مثبت نگاه می کنیم و لذت می بریم و سخت نمی گیریم و اینجا هم خوش بینیم بهم کمک کرد.

دختر ویتنامی گفت؛ خانواده م من رو طوری تربیت کردن که سخت کوش باشم و تو درسم سخت کوش بودم و اینجا هم خیلی توکارم سخت کوش بودم واسه همین بهم پیشنهادهای بهتر شد.

 دختر چینه گفت تو فرهنگ ما این هست که بیشتر کار کن ، کمتر حرف بزن، تلاش من بود که کمک کرد موفق باشم.

نوبت پسر ایرانیه شد؛ گفت در مورد فرهنگم که نمی دونم ولی من خیلی فوتبال بازی می کردم و اینجا هم که اومدم سریع عضو تیم فوتسال شدم و همون باعث شد که اونجا با آدم های جدید آشنا بشم و تعاملاتم قوی بشه و با رئیسم هم ازطریق همین تعاملات آشنا شدم. و من نفس راحت کشیدم و لبخند زدم فقط. 

دنیای گرد!

امروز یه ریسک کوچولو کردم و رفتم تو یه meetup که برای تبادل فرهنگ و زبان هر هفته تو یه هتل برگزار میشه شرکت کردم؛ یعنی کلی قبلش به خودم اصرار کردم که راضی بشه بره؛ وارد هتله هم که شدم لابیش تاریک و یه جوری بود اصلا! بعد دیگه یه پسره اومد گفت برای meet up اومدی گفتم آره؛ گفت هر جا دوست داری بشین و با هر کی دوست داری حرف بزن، دیگه یه کم با خودش حرف زدم بعد یه پسر دیگه یه جای دیگه نشسته بود رفتیم پیش اون و دیگه گفتیم کی هستیم و چی هستیم و از کجا هستیم و ... بعدش چند نفر دیگه هم اومدن و رفتن ولی من با اون پسر دومیه بیشتر حرف زدیم تا پرسید از کدوم شهر ایران هستی؟ من گفتم شیراز. گفت من یه دوست شیرازی دارم به اسم فلانی.  بعد چند بار من اسمش رو تکرار کردم یهو یادم اومد تقریبا ۴_۵ سال پیش یه شب استاد۲ شام دعوتم کرد با دانشجوهای خودش به یه مناسبتی که اصلا یادم نیست چی بود! بعد همین فلانی که این پسره گفت بغل دستم نشسته بود و قرار بود چند ماه دیگه بره استرالیا پیش داداشش و البته استاد ۲ سوپروایزر استرالیاش بود و اون موقع قرار بود بره شهر استاد ۲. پسره عکسش رو نشونم داد به نظرم خودش بود، منم اسمش رو فیس بوک زدم و نشونش دادم همون دختره بود!!! امان از این دنیای گرد و کوچیک!!

Jenny

خب بریم سر معرفی جنی جان.

جنی عزیز صاحب خانه بنده هست که البته خودشون میگن هم خونه! یک خانم 47 ساله هستند که با دختر و پسرش تو یه خونه نسبتا بزرگ زندگی میکنند. خانواده جنی از یهودیانی بودند که بعد از جنگ جهانی دوم و هولوکاست به استرالیا پناهنده شدن، در واقع جنی اینا :) اصالتا! وینی هستند ولی مادر جنی هم متولد استرالیا هست و از اون به بعد کلا خانوادشون تو استرالیا گسترش یافته. 

جنی جان البته که خودشون رو اتئیست می دونند و باور دینی چندانی به گفته خودش نداره ولی خب خیلی هم به نظر من خداناباور نیست و یه چیزهایی تو تربیتش هست. و البته که زن بسیار مهربون و خوش قلب و دوست داشتنی هست.

جنی جغرافی خونده ولی تو رشته خودش کار نمیکنه و تو خونه اون هم پارت تایم برای یک خیریه کار میکنه. خیریه شون دفتر کار هم نداره و همه کارمندانش از تو خونه کار میکنند و جلسات اغلب تلفنی هست و نهایتا هر چند هفته یکبار خونه یکی جلسات برگزار میشه.

جنی 20 سال هست که یوگا کار میکنه و منم دوست دارم و قراره برم کلاس یوگاشون :)

جنی با جاناتان نامزد بودند. جاناتان هم یه مرد مسیحی مذهبی هست که به نظر من خیلی خوش برخورد و دلنشین هست، معلم موسیقی مدرسه هست و من تو برخورد باهاش فکر میکنم مثلا دارم با پسرعمه م حرف میزنم. یه جورایی برخوردش و نگاهش حالت همون معلم های خودمون رو داره و برخوردش حمایتی هست.

جاناتان 3 تا بچه داره که با خودش زندگی میکنند و استفانی دختر 13 ساله ش که یه جورایی نابغه، کودن و شیرین و دوست داشتنی هست دختر اولش هست که همیشه پیش خودش می مونه (یعنی اصلا پیش مادرش نمیره)

جاناتان و جنی امروز ازدواج کردند. و مراسم ازدواجشون فقط شامل ثبت رسمی ازدواج بود و بعد هم یه مهمونی کوچیک تو خونه جنی.

مهمونی رو من فقط نیم ساعتش رو شرکت کردم و شامل خوردن بود فقط، بدون هیچ موزیکی و در نهایت برادر جنی و خواهر جاناتان و دوستان هر دوشون و جنی و جاناتان یه سخنرانی کوتاه کردن و از خصوصیات خوب هم گفتند و ورود فرد مقابل به خانوادشون رو تبریک گفتن. بعد هم خوردن کیک و شیرینی و فشفه بازی و ساعت 7 همه رفتن خونه شون.

بخاطر اینکه 5 تا بچه این وسط هستند و به اشتراک گذاشتن زندگی و تربیت شون سخته، قرار نیست کسی از خونه خودش جابه جا بشه! فقط وقتایی که بچه های جنی میرن پیش پدرشون، جنی میره خونه جاناتان و با اونا زندگی می کنه! یه جورایی ازدواج پارت تایمه!! و البته واسه من جالبه که اصلا چرا ازدواجشون رو رسمی کردن اینا؟!!

مراسم به ساده ترین شکل ممکن برگزار شد. کلا تو زندگی جنی هیچ اثری از تجملات نمیبینی. لباس بسیار بسیار ساده! بدون هیچ آرایشی حتی یک رژلب و فقط یه حلقه دستش بود و یه دستنبد مهره ای! حتی گردن بندی هم تو گردنش نبود. مهموناشون هم همگی در ساده ترین وجه ممکن بودند. 

قبلا در مورد کادو هم پرسیدم که جنی گفت من گفتم چیزی نیارن چون اینجا مرسومه که وسایل خونه میارن که من چیزی لازم ندارم. و به برادرش هم گفته هر کادویی که قراره بده بفرسته واسه زلزله زده های اندونزیایی :)

هفته دوم

امروز صبح روز 15 ام هست که من اینجام! دیگه قصد شمردن ندارم!!

پنج شنبه شب قشنگ نبود!

جمعه جنی اینا رفتن مسافرت و من از جمعه تنها بودم و فقط با خانواده ام حرف زدم. 

شنبه رفتم باغ وحش و بالاخره کوالا و کانگورو دیدم و برگشتن هم با فری (ferry) برگشتم. 

یکشنبه رفتم محله چینی ها! چیز خاصی نبود! البته پودر فلفل سیاه و دارچین خریدم.  بعدشم پیاده رفتم hyde پارک و بعد هم کلیسایی که همون پشت بود. تو کلیسا مراسم بود، منم عین خوشحالا رفتم همون جلو نشستم. مراسمشون واسم جالب و دیدنی بود و یه حالت روحانی داشت. بعدشم اومدم اون طرف شمع روشن کردم و برای همه دعا کردم و برای محبوب عزیزم ویژه تر دعا کردم! 

دوشنبه (اینجا تعطیل عمومی بود) رفتم ساحل و اولین دیدارم با اقیانوس بود و تجربه بی نظیری بود. فوق العاده زیبا بوووووووود. دلم میخواست جییییییییغ بزنم از شدت زیبایی. 

دوشنبه هم فقط چند کلمه با جنی حرف زدم. و اصلا درست ندیدمش.

سه شنبه ظهر جنی بهم پیام داد که شب دوستام واسه شام اینجان، تو هم میایی پیش ما؟ منم گفتم بلــــــــــــــــه. سه شنبه ها ساعت 4-5 کافه دانشجوهای بین المللی هست؛ ساعت 4:30 رفتم. با یه دختر هندی شروع کردیم به حرف زدن و بعدش هم شوآن و دوستش اومدن وایسادیم یه کم حرف زدیم. بعدش رفتم خرید (خرید کردنام کلی طول میکشه؛ نصفش در حال مطالعه هستم :)  ) بعدش رفتم خونه و یه کم صبر کردم بعد رفتم اون سمت! پرسیدم کمک نمی خوان! و شام چی دارن؟ که گفتند یه غذای هندی. دوست جنی آشپزی می کرد. برنج بود و یه چیزی شبیه عدسی و سالاد و لبو و لوبیا سبز پخته! یعنی کاملا گیاهی بود غذاها! خیالم راحت شد. 

شام خوردیم و خیلی خوووب بود. بعدشم یه کم با هم حرف زدیم؛ اصلا اینکه تو جمعشون بودم سختم نبود؛ یه جمع خانوادگی و دوستانه خووب. 

بعدشم زنگ زدم و یه دو ساعتی با دوست حرف زدم. شایدم بیشتر!! کلا سه شنبه رو میشه بعد از 4 روز سکوت روز حرف نامگذاری کرد، بس که حرف زدم. 

آهان راستی با س هم حرف زدم، البته به صورت پیام صوتی. س جمعه صبح میرسه سیدنی از ایران و اونم دانشجوی دانشگاه ماست!

خدایااااااااا شکرت.

احتیاج دارم به مسیر صحیح هدایت بشم. دغدغه این روزهای من اصلا شبیه آدم های تازه مهاجرت کرده نیست. فقط خودم می دونم چه هدایتی لازم دارم. مددی. 

برخوردهای اول

من اصولا آدم تجملاتی و مصرف گرایی نیستم، واقعیتش هم اینکه کسی که خیلی مصرف گرا باشه، اهل کلاس گذاشتن و پز دادن باشه، و کلا دماغش رو بگیره و پیف پیف کنه رو اصلا نمی تونم تحمل کنم یعنی هر چقدر اون ادم خودش رو باکلاس تر بدونه متاسفانه به چشم من خوارتر میشه! حالا این ویژگی مثبتی هست یا منفی رو نمی دونم ولی خب من اینجوری راحتم و با آدمهای با این سبک زندگی راحتم و می تونم به راحتی ارتباط برقرار کنم. کلا هم من آدم دیرجوش و سخت رابطه ای نیستم. ولی دیشب متوجه شدم در ارتباط با این آدم های مصرف گرا چقدر معذبم!

باید بگم تو 24 ساعت گذشته دوستان محترم ایرانی برخوردهایی داشتند که خیلی احساسات بدی بهم دست داد.

تو این چند روز من واسه این احساس راحتی می کردم چون جنی دقیقا خاکی و متواضعانه باهام برخورد کرد. انگار نه انگار که من یه آدم غریبه ام که از یه سرزمین دور اومدم و سبک زندگی ش بود که بهم احساس راحتی می داد. همین طور آقای لی و برخورد چینی وارش که خیلی غیر رسمی بود ولی صمیمانه بود و تلاشش برای اینکه تو روزهای اول با من ارتباط برقرار کنه ... ولی خب ترسم در مورد دوستان محترم ایرانی درسته؛ برای اینکه اثرات جملات مخربشون پاک بشه زمان لازمه. جالبه که ساوا بدون اینکه چیزی از من بدونه میگه از حالا می دونم که کارت خوب پیش میره ولی پسرک ایرانی بدون اینکه من ازش نظر بخوام آیه یأس برام می خونه ... 

هفته اول

سلام دوست جوونا.

هفته پیش چهارشنبه صبح بود که رسیدم و امروز صبح حواسم بود که یک هفته شده!! خب من قبل از اومدنم اینقدر سرم شلوغ بود که تجسمی از روزها و ساعات اول نداشتم و حالا که مرور میکنم روزهای گذشته رو؛ راضیم و خوشحال.

جنی و خانواده ش دوست داشتنی و بی حاشیه هستند. حرف برای گفتن و آموختن از هم بسیار داریم. حتی به جفری هم عادت کردم؛ دیروز اصلا ندیده بودمش و دیشب قبل از خواب یادم اومد که امروز جفری رو اصلا ندیدمش😀 ۱۷ ساله ش هست؛ قیافه اش که پیر است. جنی می گه آتروز و ناراحتی کلیه دارد و بخاطر همین نمی تونه بدوه!! خواهر دوقلویش هم چند ماه پیش مرده!  بله جفری همان گربه ای هست که تنها نگرانی من قبل از آمدن بود.

کمی در شهر هم گشتم؛ جمعه پیش ولکام لانچ کنسل شد؛ چون جلسه ای ضروری پیش اومده بود. منم از خونه پیاده رفتم تا اپراهاوس و هر جایی که سر راهم دیدنی بود. خیلی قشنگ بود و دوست داشتنی. 

شنبه خیلی سرد بود؛ اصلا از خونه بیرون نرفتم. یکشنبه رفتم باغ گیاه شناسی خیلی قشنگ بود.

دوشنبه ولکام لانچ برگزار شد‌. البته کسی به کسی معرفی نشد!! فقط ساوا رو شناختم و شوآن هم که از چهارشنبه قبل دیده بودمش ویه جورایی راه انداز من بود. اون روز یه فستیوال چینی بود  ناهار تو یه رستوران  چینی برگزار شد. البته ناهار من و ساوا فرق داشت. واسم عجیب بودن!! خیلی.

بعدش اومدیم دانشگاه با آقای لی حرف زدم و چون لب تاپ نداشتم رفتم خونه.

از سه شنبه رسما کارم رو شروع کردم؛ شوآن همه تلاشش رو کرد بهم کمک کنه؛ بقیه بچه ها هم وقتی منو دیدند گفتند هی😃 ؛ موقع ناهار هم گفتند شوآن اونجاست؛ برو پیشش. یعنی عاشق روابط عمومی شون شدم!! من و شوآن تنها دخترای گروهیم. همون روز دو تا دختر ایرانی دیدم و یه کم حرف زدیم.

امروز آقای لی یه پیشنهاد جدید داد؛. ۳  تا ایرانی دیگه هم دیدم. یکی شون گفت آقای لی بهش گفته بوده دانشجوی ایرانی گرفته، پس من همونم که در موردش حرف زده :)

همون دیروز نماز خونه دانشگاه رو هم پیدا کردم؛ یه جورایی راه افتادم.

لب تاپم هم احتمالا فردا برسه. 

زندگی عادی و روتینه؛ انگار من سالهاست که اینجا بودم انگار نه انگار یه قاره دیگه و یه نیمکره دیگه س. آرومم و دغدغه خاصی ندارم.

پ.ن: لب تاپ خودمو گذاشتم دانشگاه و با موبایل و بی تمرکز و خوابالود هستم واسه همین اینقدر بی سر و ته نوشتم‌.