کمتر از ذره نه ای پست مشو مهر بورز!!

هی فکر میکنم به خودم، به دغدغه ها و نگرانی هایم. هی فکر میکنم به آدم هایی که می شناسم، به دغدغه ها و نگرانی هایشان، هی فکر میکنم به نقطه آبی کمرنگ.

این روزها خیلی دلم شور میزند، گاهی هم درست شور می زند، هی زمزمه میکنم که

غم و شادی بر عارف چه تفاوت دارد

من که عارف نیستم ولی برای منی که ساکن نقطه ی آبی کمرنگم و به زور در جایی از تاریخ چند میلیارد ساله آن فضایی را گرفته ام، غم و شادی چه فرقی دارد؟ چه فرقی دارد امروز به فلان خواسته ام برسم یا فردا، یا سال دیگر، یا اصلا نرسم؟ چه فرقی دارد که فلانی با رفتارش آزارم می دهد؟ خیلی زیاد دنیای خودم را بزرگ می انگارم و حوادث و رویدادهایش را همچون بهمن و سیلاب تلقی میکنم. مدام ماموریت این ذره ناچیز در این دنیا را فراموش میکنم! اما وقت هایی که سرم شلوغ است، در واقع وقت هایی که حجم کارها (یی که بیشترشان را خودم برای خودم تراشیده ام) دارد سرریز می شود، راحتتر می توانم ببخشم، کینه به دل نگیرم و مهر بورزم و کمتر فراموش میکنم که ذره ای از نقطه ی آبی کمرنگم.