تقریبا همچنان چند روز یکبار برای خودم می نویسم! ولی خیلی حرفی برای اینجا ندارم نمی دونم چرا!؟
البته خب دلیل اصلیش شاید این هست که الان یک گوش شنوا در زندگیم وجود داره که تقریبا در مورد همه چیز می تونم باهاش حرف بزنم!
ولی خب من وبلاگم رو هم واقعا دوست دارم و دوستانی که اینجا دارم از خیلی از دوستان خارج از فضای مجازی برام نزدیکتر هستند.
حال الانم ترکیبی از دلتنگی و خستگی و استرس و نگرانی هست. دلتنگ ایران و خانواده م هستم هر چند که میدونم سفر ایران رو در پیش داریم ولی خب ته دلم آروم نمیشه همچنان.
میخوام زودتر این روزها بگذره!
حوصله کارم رو ندارم! یه جوری خورده تو ذوقم!! اصلا دلم نمیخواد وقت و تمرکزی برای کارم بگذارم یعنی کلا انگیزه ی ندارم و احساس میکنم اینجا پیشرفتی که من فکرش رو می کردم در انتظارم نیست. هر چند که خودم می دونم برای پیشرفت فقط محیط کار مهم نیست و من اگر انگیزه داشته باشم می تونم خیلی چیزها رو تغییر بدم ولی یه بی حوصلگی و بی انگیزگی شدید نسبت به یادگیری دارم. انگار مثلا مغزم لج کرده باشه و نخواد هیچ پردازشی داشته باشه و خب هر پردازشی که به تعویق می افته بهم استرس میده و از اون طرف هم تقویم جدید ذهنیم کاملا وابسته شده به سفر ایران. یه عالمه کار رو گذاشتم برای بعد از سفر ایران!
سفر این دفعه متفاوته! حالا انگار مثلا من از وقتی که از ایران خارج شدم چند بار سفر رفتم ایران!! همش یک دفعه! ولی خب این سری همه چیز متفاوت هست از همه دفعات بعدی هم و خب همین متفاوت بودن و برنامه های ایران خودش کلی بار فکری داره واسم.
و خب تا زمانیکه خودم هم نرم یک عالمه متغیر وجود داره که نمیشه فیکسشون کرد.
البته خودم میدونم که چند ماه دیگه همه ی این افکار و برنامه ها تموم شده ولی خب قطعا یه سری افکار و برنامه ی جدید به جاشون اومده!!
مهمترین چیزی که تو زندگیم در مورد خودم و حالم یاد گرفتم این هست که وقتی من خیالم از تلاش خودم راحت باشه تو جهنم هم باشم حالم خوبه! و برعکسش وقتی که احساس بدهی نسبت به خودم کنم تو بهشت هم باشم احساس آرامش ندارم و خب الان اون احساس کم کاری و بدهی رو نسبت به خودم دارم البته تو جنبه کارم فقط و این حس اضطراب بهم میده و البته برای سفر ایران هم هیجان و استرس دارم بخاطر تمام عوامل نامعلوم و غیرقابل پیش بینی.
نیاز داشتم خیلی بلند فکر کنم :))