غار تنهایی من

غار تنهایی من

اینجا غار تنهایی من است و از افکار و احساساتم می نویسم.

آدرس وبلاگ قبلی ام:

gharetanhaei.persianblog.ir

کلمات کلیدی

حرف دل

حرف های همین جوری

روزهای مهاجرت

درد

شعر

احادیث امام حسین

نکته

ماجراهای کاری

حافظ

درس و مشق

نهج البلاغه

کتابخوانی

سفر

مولانا

یادم باشد

موسیقی

استاد2

رمضان

مقاله

تدریس

نوروز

فرهنگ استرالیایی

اجتماعی

تولد

واکاوی شخصیتی

طنز

انقلاب 1401

مرگ

زن_زندگی_آزادی

از آدم ها
بایگانی
آخرین مطالب

حقیقت انکار ناپذیر!

شنبه, ۲۴ تیر ۱۳۹۶، ۰۱:۵۰ ب.ظ

پنج شنبه که شنیدم مریم میرزاخانی داره آخرین روزهای مبارزه با سرطان رو طی می کنه؛ شوکه شدم.

و حالا...

و مرگ حقیقت انکار ناپذیر. 

و انسان ضعیف ترین در برابر این حقیقت.

و چقدر هستند کسانی که آرزوی مرگ دارند و آرزوی مرگشان را دارند و باز هم ضعیف ترین در برابر این حقیقت.

۹۶/۰۴/۲۴
صبا ..

مرگ

نظرات  (۴)

۲۶ تیر ۹۶ ، ۲۰:۳۴ مریم
سلام  منم خیلی ناراحتم بابت جوونی و دختر گلش و خسارتی که  به علم از نبود چنین نابغه ای  وارد شد 
از طرفی خود مریم این شانسو داشت که بدلیل نبوغ و پشتکارش تونست دو مدال طلای المپیاد  تحصیل در هاروارد استادی در استانفورد و کسب جایزه فیلدز همه رو با هم داشته باشه که یکی از اونا برای بسیاری ارزوست در واقع عرض زندگی ایشون بسیار بیشتر از طولشه روحش شاد 
پاسخ:
ما باید برای خودمون ناراحت باشیم بخاطر نداشتن و کم داشتن چنین فردی و گرنه که همونطور که شما گفتین ایشون تو همین عمر کوتاهش به اندازه ۱۰ نفر افتخارات داشته و واقعا زندگی کرده. نه اینکه اکسیژن مصرف کنه.

روحش شاد.
۲۶ تیر ۹۶ ، ۱۱:۴۸ قاسم
خبر بسیار تلخی بود؛ مرگی بسیار زودهنگام و ناگهانی؛ اما من از این افسوس بیشتری می خورم که چرا مریم میرزاخانی که نامش این روزها این همه بر سر زبانها افتاده و این هم تیتر روزنامه ها و خبرها شده، چرا اینقدر گمنام بوده؟ چرا الان، پس از خبر آسمانی شدنش، باید به ایرانی بودنش افتخار کنیم؟ تا حالا چرا کسی به این فکر نیفتاد که خیابانی به نامش ثبت کنند؟ چرا تا حالا کسی در تلویزیون یک مصاحبه دعوتش نکرده بود؟
بله؛ مرگ حق است ؛ مرگ حقیقتی انکار ناپذیر است؛ اما ای کاش تا قبل از رفتن مریم میرزاخانی، با دعوت از ایشان در برنامه های علمی تلویزیونی از ایشان الگوبرداری شده بود؛ ای کاش انگیزه ها در جوانان تحریک کرده بودیم و بسیاری ای کاشهای دیگر....
پاسخ:
با همه حرفاتون موافقم.

ولی شخصیت های علمی معمولا خودشون میل به گمنامی دارن.

البته مریم میرزاخانی هم سالهاست الگو خیلی از ماها بوده و خواهد بود ولی منم آرامش و بی حاشیه بودنش که نشان از شخصیت وارسته ش داشت رو خیلی دوست داشتم.
۲۴ تیر ۹۶ ، ۲۳:۳۳ قطره
خدا بیامرزدش.
درگیر بیماری خاله م هستیم. 
نمیدونم نزدیک شدن به مرگ چه حسی داره.
یکی دیگه از مجهولات رو حذف کردم. اسم وبلاگیم رو به جای . گذاشتم. بی اسم بد میشه نظر گذاشتن.
پاسخ:
روحش شاد.

خدا به خاله شما هم کمک کنه.

خب پس یواش یواش داریم با هم دوست میشیم :)
۲۴ تیر ۹۶ ، ۱۵:۳۹ مامانی و سه تا نینی
اره منم خیلی ناراحت شدم این همه درس بخون اخرش چی 😩😩😩😩
درسته مرگ حقه ولی اخه اینجوری !!!!!!
مرگش خیلی درد آور بود خیلی زود بود خیلی 😔😔😔😔😔
پاسخ:
خیلی سخته ؛ خیلیییییی
خدا به خانوادش صبر بده؛ به پدر و مادرش و دختر نازنینش.
ساخت وبلاگ در بلاگ بیان، رسانه متخصصان و اهل قلم