دیروز، مرخصی گرفتیم که بتونیم به دور از ترافیک و دغدغه جای پارک برویم زیارت آبشار مارگون. آخرین باری که من رفته بودم مارگون بیش از 10 سال پیش بود و این دفعه خوشبختانه همه چیز خیلی خوب و عالی بود.
توی نزدیکترین باغ به آبشار واسه ناهار نشستیم و اکثر مکان هایی که واسه نشستن و چادر زدن تدارک دیده بودن تخت هایی بود که کاملا روی آب رودخانه بود و کنارش هم، منقل های پایه بلند توی آب واسه کباب کردن. اینکه روی آب می نشستی و دقیقا صدای برخورد آب با سنگ ها رو می شنیدی، بسیار آرامش دهنده و شیرین بود و چون روز تعطیلی نبود از سیل جمعیت همیشگی خبری نبود و می شد خیلی راحت لذت برد. خوشبختانه توی باغ و کل مسیر تا آبشار هم بسیار تمیز بود، هر 10 قدم سطل زباله بود، دیگه خبری از پوست میوه و شیشه آب معدنی نبود. فقط متاسفانه آب آبشار بخاطر خشکسالی ها و بارندگی های کم این چند سال خیلی کم شده بود.
ترکیب آسمان آبی و تکه ابرهای سپید و کوه های صخره ای و صاف و درختان جنگلی و صدای آب و آبشار، تو ذهنم مدام این رو تداعی می کرد:
تو گل بدی و دل شدی، جاهل بدی، عاقل شدی.
