رمضان

سلام،

 من معاد رو به صورت روحانی میبینم، حداقل برای خودم.

و بزرگترین و سخت ترین عذاب همونی هست که تو دعای کمیل می گه 

"و جمعت بینی وبین اهل بلائک و فرقت بینی وبین احبائک واولیائک"

اینکه دلت تو رو بخواد ولی تو آدم رو نخوای، دلت لک بزنه برای گرسنگی و تشنگی ماه رمضون، برای اینکه موقع افطار وقتی حی علی خیر العمل رو می شنوی به این فکر کنی که بهترین عمل باز کردن روزه ت هست. اینکه بخاطر تو و به اسم تو یک ماه تمرین اراده کنی و حالا نتونی.

بغض داره خفه م میکنه ،امسال باید برم تو کلاس تجدیدی ها بشینم.

همه ی سال امیدم به ماه رمضون بود، از اینکه می تونستم روزه بگیرم بدون اینکه آخ بگم مغرور بودم، چقدر ناشکری و چقدر کودکانه و ابلهانه لک صمت!!!

اگه تو نخوای هیچی نیستم ، قدم از قدم نمی تونم بردارم چه برسه به روزه داری.

سخت امتحان میگیری، سخت!!!  امتحانات open book هست ولی برای کسی که مفهوم رو درک نکرده 100 تا کتاب جزوه هم جلوش باز باشه باز نتیجه امتحانش افتضاح میشه.

حس دانشجویی رو دارم که تو آزمایشگاه بخاطر بدیهی فرض کردن درس یه قطعه رو سوزنده و از اون درس افتاده، امیدوارم تا آخر عمر یادش نره که اشتباهش کجا بوده. 

و خدعتنی الدنیا بغرورها 

انگار دعای کمیل رو برای من گفتن.

 

خدایا خیلی درد داره.