و او به هر چیزی داناست

این وبلاگ نه جزء آن دسته از وبلاگ هایی هست که حرف های روز مره و خاطرات خیلی شخصی شان ر می گویند و همه ی اصول ردگم کنی را بکار می برند که شناخته نشوند و نه از آن دسته وبلاگ هایی که نویسنده ی اهل قلمی دارد و دست نوشته ها و اشعار و متونش را با دیگران به اشتراک می گذارد و تمایل دارد که شناخته شود.

من اینجا حرف چندان خصوصی نمی زنم اما حریمم را دوست دارم، حریم شخصی که اینجا ایجاد شده و کسی با پیش زمینه ذهنی که از من دارد قضاوتم نمی کند، تجربه یک چنین حسی مزه اش شیرین است. اینکه قضاوت نشوی! اینکه هر کس می تواند هر برداشتی از حرف تو بکند،بی آنکه نگران باشی که خاطرش را آزرده ای، بی آنکه به این بیاندیشی که فردا که تو را چشم در چشم دید اندیشه اش چه خواهد بود. این حس شیرین مانع می شود که آدرس وبلاگ را به نزدیکترین افراد و افکار آشنا لو دهم. هر چند که گاهی پیش می آید که جواب سوالشان را در این نوشته ها بیابند و من نیز وسوسه می شوم.

چند روز پیش وقتی برای n امین بار( وقتی n به سمت بی نهایت میل میکند) خواندم که

إِنَّ اللَّهَ بِکُلِّ شَیْءٍ عَلِیمٌ

دلگرم شدم که کسی هست که ظاهر باطن مرا با هم بداند، کسی هست که از حرف هایم دچار سوء تفاهم نمی شود، کسی هست که وقت دلتنگی اسیر کلمات نمی شوم تا حسم را بفهمد، کسی هست که حسم را می فهمد حتی بهتر از خودم، کسی هست که بیشتر از هر کس عیب هایت را می داند اما سرزنشی در کار نیست، کسی هست که از بی مهارتیت در مدیریت رابطه قهر نمی کند، کسی هست که فقط مهربانانه منتظرت می ماند تا به آغوشش بازگردی.