نذر

دلم می خواهد اتفاقی در زندگیم بیافتد که فعلا در مرحله ای هست که از دست من کاری ساخته نیست. ولی وقتی خوب به دلم نگاه می کنم می بینم آن ته ته ها نوشته هر چه پیش بیاید بی حکمت نیست. یک چیزی مانع می شود از اصرار  به خواسته ام می شود.

سال هاست نذرهایم وابسته به نتیجه نیست ، نتیجه هر چه می شد من به عهدم وفا می کردم. گفتم عهد ، یادم به دعای جوشن افتاد، همیشه به خودم دلگرمی می دهم که خدای من مُوفِیَ الْعَهْدِ هست، خدای من  یَا ذَا الْعَهْدِ وَ الْوَفَاءِ هست، خدای من یَا مَنْ هُوَ فِی عَهْدِهِ وَفِیٌّ  هست.

تو که به وعده های خودت وفاداری، پس آدم ها برای چه نذر می کنند؟ شکرانه است یا نذر؟!!!

شکرانه بهتر است، اگر آن اتفاقی که فعلا آن را میمون می پندارم افتاد، شکرانه اش را -هر چند در شکر تو قاصرم- به جا می آورم.