سوم محرم 1435

 حدیث 2:

حسین بن علی (ع):

جهاد بر چهارگونه است: دوتاى آن فرض، و یکى سنّت که جز با فرض برپاداشته نشود، و دیگر جهاد سنّت.

امّا آن دوتایى که فرض است، یکى جهاد شخص با نفس خود در مقابل معصیتهاى الهى است، و آن بزرگترین جهاد است، و جهاد با کفّار که هم مرز با شمایند فرض است.

 و امّا جهادى که سنّت است و جز با فرض برپا نشود، جهاد با دشمن است، و واجب است بر همه امّت، و اگر جهاد را ترک کنند عذاب بر آنان آید و این عذابى است که از خود امّت است.

و چنین جهادى بر امام سنّت است و حدّ آن این است که امام با امّت به سراغ دشمن روند و با آنها جهاد کنند.

 و امّا جهادى که سنّت مطلق است عبارت از هر سنّتى است که شخص آن را برپا مى‌دارد و در برپایى و اجرا و زنده کردن آن تلاش مى‌کند.

بنابراین، هر نوع کار و کوشش در اقامه آن از بهترین اعمال خواهد بود، زیرا که آن زنده نمودنِ سنّت است و پیامبر اکرم(صلى الله علیه وآله وسلم)فرموده است: «هر که سنّت و روش نیکویى را به وجود آوَرَد پاداشش براى او خواهد بود و نیز ثواب هر که تا روز قیامت بدان عمل کند، بدون آن که از ثواب آنها هم چیزى کاسته شود.»

******************

این روزها که گاهی در مقام معلم قرار می گیرم، ارزش این جهادی که موجب برپا شدن سنتی می شود را حس می کنم. و چقدر دشوار است که عده ای تمام حواسشان به دهان تو است ، هر کلمه ای که از آن خارج می شود می تواند حتی مسیر زندگی شان را تغییر دهد و چه شیرین است وقتی مایه  انگیزه شان می شوی، وقتی سنتی را زنده می کنی!

یادم باشد که معلمی مقام خطیری است و باید تک تک کلماتم را برگزینم.