شعله ی طور

در حال نیوشیدن کتاب شعله ی طور، هستم که زندگی حسین بن منصور حلاج توسط استاد عبدالحسین زرین کوب را روایت می کند.

اواخر عمر حلاج، زمانی که بی پروا بانگ انا الحق را می گوید وقتی از مجلسی بیرون می آید که بزرگان علم با بی ادبی و کم محلی با او برخورد کرده اند به یکی از اصحابش این گونه می گوید:

"غرور علم انسان را از نیل به معرفت باز می دارد, برای درک حقایق قلب گرم لازم است،عقل سرد بدانجا راه ندارد."

شبی که کنکور کارشناسی داده بودم تفالی به دیوان حافظ زدم که بیت زیر که هیچوقت از ذهنم ّپاک نمی شود، شاه بیت آن غزل بود:

بشوی اوراق اگر همدرس مایی

که علم عشق در دفتر نباشد

در 40 روز گذشته هر کتابی که خواندم همین پیام را در قالب و اشکال مختلف بیان می کند، وقتی سیزارتا بهترین معلمش را رودخانه می دانست و با گوش دادن به صدای آن درس می گرفت، وقتی که آن راننده تاکسی در کتاب "روی ماه خدا را ببوس" صدای سوسک ها را می شنید، وقتی پایان نامه سایه مکالمات خداوند با موسی بود، و ... وقتی حلاج خودش را همچون شعله ای می داند که خداوند از طریق آن با موسی در کوه طور سخن گفت و...

اصلا بگذریم از این مساله، مدت هاست که موسی ذهنم را به خود مشغول کرده است، هر بار که قرآن را می گشایم موسی و قومش هم حاضرند، چه پیامی است در حضور مستمر موسی در قرآن وسایر کتب؟؟؟