در وصف سالکان

خردش را زنده گردانید و نفسش را میرانید . تا پیکر ستبر او لاغر شد و دل سختش به لطافت گرایید . فروغى سخت روشن بر او تابید و راهش را روشن ساخت و به راه راستش روان داشت . به هر در زد و درها او را به آستان سلامت و سراى اقامت راندند . و به آرامشى که در بدنش پدید آمده بود ، پاهایش در قرارگاه ایمنى و آسایش استوار بماند . بدانچه دل خود را به کار واداشت و پروردگارش را خشنود ساخت.

خطبه 210 نهج البلاغه