معشوق ازلی و ابدی

انگار که سال 94 فشرده ای است از تمام وقابع خوب و بد زندگی آن هم با دور تند. بعد از یک روز کاملا شاد که همه اذعان دارند بهشان خوش گذشته، خبر میدهند عزیز مهربانی حالش خوب نیست یعنی خیلی بد است، دو روز نگذشته که زندگی مظلومانه اش تمام می شود و ما می مانیم و شوک نبودش، و من می مانم مرور تک تک لحظه های زندگیم.

بالای قبر ایستاده ام، می گویند نامحرم ها بروند کنار، آن کسی که تلقین را می خواند می گوید که زن ها کمتر شیون کنند که صدایش به گوش میت برسد، یکی از آن طرف می گوید فلان پارچه را بیاور،  آن یکی دنبال تربتت و گلاب است، عمه ام به پسرش (شوهر مرحومه) می گوید نزدیک بایست که وقتی میخواهند اجازه خاک ریختن را بگیرند همین اطراف باشی، و من یک لحظه در ذهنم مراسم عقدکنان تداعی می شود، فقط آنجا منتظر بله عروس خانم هستند که کل بکشند و این جا منتظر آن اجازه هم نمی مانند!! شیون می کنند و بجای عکس یادگاری ضربه ای به خاک می زنند و فاتحه می خوانند، آخر هر دو هم که وصال است یکی با معشوق زمینی، آن یکی با معشوق ازلی و ابدی و خوش بر احوال کسی که وصال ابدیش شیرین ترین لحظه ی زندگیش باشد.