غرنامه

امروز ده شنبه بود. چون جمعه پیش تا شب سرکار بودیم و این روزها هم تا شب سرکار هستیم. این وضعیت احساس بسیار بدی درونم ایجاد کرده. در محل های کار قبلیم تا این ساعت کردن کاملا برایم عادی بود ولی اینجا احساس استثمار میکنم؛ احساس میکنم که حیف شده ام که در قفسم که باید فرار کنم. من بدون عشق نمیتوانم کار کنم و اوضاع وقتی وخیم تر میشود که حس تنفر و بی کفایتی نسبت به کسانی که مجبوری با آنها کار کنی داشته باشی. جناب عقل هم این روزها فقط سکوت کرده انگار که در منگنه گیر کرده باشد نه راه پس دارد و نه راه پیش. خسته ام. جسمم. روحم تمام عناصر وجودم خسته اند. با وجود ساعت ها کار کردن احساس غیر مفید بودن میکنم. خدایا من همه امورم را سپرده ام به تو. خودت حواست به من و دلم باشد.