قرعه کار به نام من دیوانه زدند

من آدم سر به هوایی هستم، منظورم این نیست که بی دقت هستم، بلکه منظورم این است که نگاهم زیادی به آسمان است، تغییرات ابرها، رنگ آسمان و کلا هر آنچه در آن هست حالم را خوب میکند، چند روز پیش که دلم گرفته بود از دوراهی های تصمیم گیری، که دلم میخواست گله کنم از زمین و زمان، نگاهم با آسمان تلاقی کرد، انگار که مقصر اصلی را پیدا کرده باشم، گفتم همش تقصیر تو است که نتوانستی بار امانت را بکشی و قرعه کار به من دیوانه افتاد، بعد که گفتم دیوانه انگار دلم آرام شد، انگار سنگینی بار تصمیم گیری، سنگینی بار عشق، سنگینی بار حسرت، سنگینی هزار بار دیگر سبک شد، دیوانه که باشی قمار میکنی، می روی تا ته یک راهی که از تهش هیچ اطمینانی نداری، دیوانه که باشی تنها هستی و برای هیچ کس هم عجیب نیست، دیوانه که باشی همه می گویند بی خیالش، دیوانه که باشی خودت هستی و یک دنیا آدمی که خیال می کنند علامه دهرند و تو فقط میدانی که همه شان در نوع خود احمق ترینند،  دیوانه که باشی با چیزهای کوچک عشق می کنی اصلا دیوانگی عالمی دارد بی نظیر. سرم را بالا آوردم گفتم آسمان، همان بهتر که نتوانستی بار امانت را بکشی، آنوقت من این همه لذت و درد را چگونه در عدم تجربه می کردم، همان بهتر که من دیوانه باشم و امانت به دوش، لذت لحظه ای اش، تجربه عشقش به همه سختی هایش می ارزد.