منتهی

مجموعه ای از احساسات مختلف شده ام،  هیچ کدامشان هم حقیقی نیست، فقط یک چیز حقیقی وجود دارد، وجود تو، همه اتفاقات چند روز گذشته آخرش به تو ختم می شود، ناراحتم، شاید هم عصبانی، شاید هم افسرده، از آن طرف هم خوشحالم، احساس حماقت میکنم، ولی وجدانم آسوده است، همه اینها در حالیست که دلم می خواهد بتوانم کمی بیشتر بخوابم، اوایل هفته که شلوغ است را دوست دارم، اما برنامه ریزی تو را بیشتر دوست دارم، دقیقا همان موقعی که باید فکر نکنم، از زمین و زمان کار می بارانی بر سرم و وقتی که خسته شدم تنها فرصت این می شود که بگویم ممنون که همه جوره هوایم را داری، دیگر انرژی پر و بال دادن به کلکسیون احساسات متنوعم برایم باقی نمی ماند و این یعنی باز هم تو هستی که حواست به من است، به تک تک لحظه هایم. وقتی که رویدادی باعث می شود اینقدر به تو نزدیک شوم، پس با وجود ظاهر دردآورش اما شیرین است و من تو را شاکرم بخاطر همه چیز.